Min 17.mai

Planen er klar: 17.mai kl 07:00 skal eg saman med nokre andre turglade damer vere på toppen av Hesjetinden. Ein fresh start på nasjonaldagen, med andre ord. Champagne og jordbær står på "menyen", og alle skal ha med seg flagg. Eg gler meg!

Men eg melder avbud. Det er regn og surt vêr, så eg gidd ikkje likevel. Men så angrar eg så fælt etterpå. Dei andre har sikkert hatt ein flott tur... Litt seinare på dagen ringer ein tidlegare kollega og gir meg ein ny sjanse. Eg kan gå turen i lag med ein annan gjeng istaden. Slik blir det, men det er no likevel ikkje heilt det same som å vere der tidlig på morgonen då, slik planen i utgangspunktet var...

Ei damestemme seier eitt eller anna. KLOKKERADIOEN! Åh, takk og pris! Så hadde eg altså ikkje meldt avbud likevel:) Eg må flire for meg sjølv av draumen eg har hatt. Eg har nok vore redd for å forsove meg og gå glipp av heile greia, langt der inne i hjernen ein eller annan plass... Klokka er berre 05:45, og denne dagen kunne eg jo faktisk ha sove til halv ni om eg ville, men eg hoppar kjapt ut av senga og får på meg høveleg tøy til ein fjelltur. Eg et ei banan, litt yoghurt og müsli. Når ein skal på fjellet er det no ikkje så nøye med korleis ein ser ut, men eg tek meg likevel tid til å legge litt make-up òg, så eg ikkje har så morgontrøtte auge... Resten av familien søv, så eg prøver å komme meg ut av huset så stille eg kan. I det eg startar bilen kjem det ein sms frå ei av dei andre damene. Dei er framme ved startpunktet, og lurer på om eg er underveis. Eg ber dei starte. Dei treng ikkje vente på meg. Eg har likevel den tida eg treng til å nå toppen før klokka slår sju.

Når eg parkerer, ser eg dei andre eit stykke oppe i stien. Eg går fort, slik eg normalt gjer når eg går i fjellet åleine, men eg reknar likevel ikkje med at eg skal nå dei igjen, sidan dei har fått eit bra forsprang. Men det gjer ingenting, for det er no samlinga på toppen som er sjølve "essensen" på turen. Stien er blaut og gjørmete, så eg bykser frå stein til stein og over myrparti. Eg ser at eg tek innpå dei andre, og etter 15-20 minuttar har eg faktisk nådd dei igjen. Vi når toppen litt før sju. Ei av damene har "tjuvstarta", og har venta på oss ei stund der oppe. Flagget hennar blafrar heftig på toppen av varden.

Det er kald vind og litt regn i lufta, så vi trekker ned til ein litt lunare plass. Champagneflaska kjem opp av sekken, samt to korger med knallraude jordbær. Nede frå Hyllestad smell det kraftig av 17.mai-salutten, som eit "gratulerer med dagen, Norge". Vi kosar oss ei stund, og er einige om at dette må bli ein tradisjon. Og kanskje kan vi få til ein sånn tur på jonsokaftan òg, seint på kveld...? Sjå sola gå ned blant fjord og fjell -  ja, om vi no er så heldige at sola er framme den dagen då...

Så går turen ned att på den vèlbrukte stien. Alle skal kvar til sitt. Ete frukost, ta på bunad eller annan finstas, og gjere seg klar til å feire nasjonaldagen. Hos meg er det framleis ingen andre som har stått opp når eg kjem heim. Eg set dei våte skoa mine i skotørkaren, før eg får på plass balkongflagget. Så ventar dusjen, og deretter litt meir frukost. Litt etter litt våknar resten av gjengen, og no er det på tide å kle seg i dagens antrekk. Halv tolv går turen utover til kommunesenteret. Skyene ser litt "skumle" ut, så vi tek med paraply. Toget tek etterkvart form, med korpset i front. Så bevegar vi oss utover, små og store. Dei minste er uvitande om kva som skjer, der dei ligg i ei vogn, mens dei litt større ungane tykkjer det er stas å småspringe i folkehavet med ein 17.mai-trompet i munnen - eller noko anna som lagar støy. Russen tykkjer også det er stas å lage litt lyd:)

Toget har returnert til startpunktet. Det kjem litt regn no, og paraplyen blir slått opp. Korpset spelar Fedrelandssalmen mens forsamlinga stemmer i med sang - i alle fall nokre... Høgtalaranlegget dei har fått på plass, kan ein som vanleg ikkje skryte av, så talen for dagen får ein ikkje med seg om ein ikkje står rett framfor talarstolen. Så vi samlar saman ungeflokken og køyrer til bygdehuset på Åfjorddalen, der feiringa i bygda går føre seg. Det er ikkje mange sjelene som er komne endå, så vi får kjøpt oss mat før det blir lang kø. Så blir det no litt rusling rundt for å slå av ein prat med bygdefolket. I mellomtida gjer dei klart til å komme i gang med leikar for små og store. Spikarslag, natursti og luftgeværskyting, for å nemne noko. Eg brukar stort sett alltid å prøve meg på naturstien, men eg skal på jobb klokka halv fire, så eg rekk det ikkje. Det blir ei kort 17.mai-feiring på meg i år.

Bunaden blir erstatta med uniform. Eg pakkar nista mi og fyller thermosen med tevatn. Har laga meg pastasalat som eg skal kose meg med på jobb. Vi brukar nesten alltid å vere saman med mamma og pappa på 17.mai om ettermiddagen/kvelden, anten hos oss eller hos dei. Då et vi rømmegraut ved eit bord som er fint pynta med rødt, kvitt og blått. Dette året blir det ikkje slik. Mamma og pappa er på ferie, og eg er altså på jobb. Dei som er igjen heime hos meg skal riktignok ete rømmegraut, og eg får restane når eg kjem heim rundt midnatt. Men; DET blir jo ikkje det same som å sitte samla rundt bordet heile familien. Vel, det er ingenting å gjere med det. Flagg og bjørkekvistar pyntar opp i ein vase, og telysa brenn stille, så LITT koselig er det no på jobb òg då:)

I kveld tenkte eg å sette opp vaktplanen for 2011. Ja, for eg må finne ut om eg har fri på 17.mai neste år. Då skal eg nemlig starte dagen med ein tur på Hesjetinden!