Vestlandsk julekortstemning

Det er den nest siste dagen i året, og det er berre å innsjå at den to veker lange juleferien snart er til vegs ende. Det er mange år sidan sist eg hadde fri heile jula, så i år trudde eg jo at ferien skulle kjennast endelaus, når eg no endeleg skulle ha like lenge fri som "alle andre". Der tok eg feil. Den eine dagen har gått fort over i den andre. Men når eg tenkjer nærare etter, så trur eg det er eit GODT teikn at dagane går fort. Det må vel bety at ein trivst og har det bra? Det er nok mange som tykkjer dagane er lange. Altfor lange. Dei som ikkje har familie og venner rundt seg, og som blir sittande med berre seg sjølv som selskap. Dei som er sjuke og gjerne er bundne til senga. For dei kjennast nok timane og dagane uendelege, jul eller ei. Kanskje er det grunn til å tenkje litt på det neste gang ein sukkar over kor fort tida går.

I jula er tradisjonar ekstra viktig. Julepynten skal ha sin faste plass, ein må lage dei same matrettane og småkakene som ein alltid gjer, bestemte sortar blomster må i hus, og familieselskap må haldast som før. Kort sagt: "The same procedure as every year". Men i jula er også vêret viktig. Det må vere julekortstemning, så klart! Grantrea skal vere tunge av snø, og lette snøkrystallar skal virvle i lufta. Juleneket skal ha ein kvit snødott på toppen, og ungane skal boltre seg med ski og akebrett dei har fått til jul. Men ikkje i år då. Nei, ikkje ein gang i Oslo. For nokre dagar sidan såg eg på TV at der må dei bruke rulleski, stakkars, fordi dei ikkje har fått kvit jul. Det er jo aldeles tragisk! Og dei måtte visst gå med støvlar og paraply i bygatene òg. Så trasig då! Dei kan no vel neppe ha hatt mykje julestemning i år, vil eg tru. Her på Vestlandet har det no vêrmessig vore slik det stort sett brukar å vere i jula. Mildt og regn - og ein storm med eit høveleg namn som stikk innom og helsar på her og der.

Friskt med vind og snø som piska i ansiktet! Utsikt var det heller dårleg med i dag...

Eg sette meg eit mål i starten av juleferien: Eg kunne ete godt, men eg skulle vere aktiv. Av og til har ein lov å skryte av seg sjølv, og det skal eg gjere no. Så langt har eg hatt ei god trimøkt på halvparten av feriedagane mine, og det er eg godt nøgd med! Etter frukosten i dag var eg ekstremt rastlaus (eit ikkje heilt ukjent fenomen for meg), og nettopp då er det lurt å vere litt impulsiv og berre bestemme seg for å ta ein trimtur! Det er tyngre å komme seg ut døra når det er litt regn i lufta, enn på ein dag med opphaldsvêr. Men eg har godt og høveleg turtøy, så det finst ingen unnskyldning som er god nok for å sitte inne. På 507 meter over havet var det forresten ikkje regn lenger, men bittesmå snøfnugg som piska i ansiktet i den friske vinden! Eg har no ikkje peiling på frisk bris og stiv kuling og alt det der, så eg kallar ein spade for ein spade. Det var VIND på toppen, enkelt og greit. Såpass mykje at eg streva litt med å krote ned namnet mitt i trimpostboka, og såpass mykje at eg kjende at Microlight-jakka til Bergans i alle fall er vindtett :) Men du verden så friskt å komme seg ut i sånt Vestlandsk julekortstemningsvêr! Og så er det ekstra godt å komme inn att etterpå, våt og småkald. Vrenge av seg, putte ulltøyet rett i maskina og ta ein varm dusj. Rake fram nokre glør i den gamle Jøtulen og hive innpå ein kubbe som sprakar. Tenne nokre levande lys, ta fram eit knippe julekaker å knaske på, og berre vere nøgd med seg sjølv. Den store julestjerna har kasta det meste av blada sine, men sviblane luktar godt, juletreet dryssar ikkje, og nissane smiler stadig like pent i den varme stova mi. Det er no ikkje nøye kva vêr det er ute, for juleferie - det er fint, det!

I skattekista

Vi vestlendingar hadde vel lov å klage litt på sommarvêret dette året. Men ser vi året under eitt så langt, så må vi vel kanskje gå i oss sjøl litt, og faktisk nikke litt på hovudet og vedgå at; jaudå - det har ikkje vore så verst. For det første hadde vi ein uvanleg flott vinter, "mot normalt" som Leif Juster sa, med fantastiske skiforhold og sol - nesten samanhengande frå midten av januar til over påske. Slikt har vi veldig lett for å gløyme når sommaren kjem med regn og laber temperatur... I tillegg har vi hatt ein praktfull høst hittil! Eg har ikkje fulgt med på statistikkane, men i september har det vel vore relativt nedbørsfattig vil eg tru. I alle fall hadde vi ein lang godvêrsperiode der eg nesten hadde dårleg samvittigheit om eg ikkje kom meg opp på fjellet dagleg. Vi blir vel ekstra gode på å nyte godvêret når vi først har det, her på Vestlandet. Og etter nokre få dagar med regn no, så vart det atter klårt vêr og sol i gyllent høstlauv. Fantastisk!

Høst ved Litlelivatnet

Heggebøstølen

I dag hadde eg gjort avtale med to kjekke damer om å gå på fjellet. Har nyleg fått vite kvar stien til Heggebøstølen går, og er det noko som er ekstra kjekt med å gå i skog og mark, så er det nettopp det å utforske nye stiar. Turen starta med å gå den "vèltrakka" stien opp til Sauesnyken, før vi rusla innover mot Litlelivatnet. Turfylgjet mitt hadde ikkje vore der før, og det var kjekt å kunne vise dei den vakre perla. Etter eit lite stopp runda vi vatnet, og kikka litt etter stien til Heggebøstølen. Den skulle gå opp på ei lita fjellhylle, var eg blitt fortalt. Dei to andre stola på meg som veivisar, så eg fekk æra av å gå først, og prøvde meg oppover i fjellsida på ein relativt synleg sti. Det vart bom. Vi fann fort ut at der kunne vi ganske enkelt ikkje komme oss opp. I alle fall ikkje utan klatretau og utstyr for vidarekomne, og det hadde eg dessverre ikkje tatt med meg i sekken akkurat denne dagen. Men det var ikkje nødvendig å leite så veldig lenge før vi kom inn på rett spor, og det bar fort opp i lia på tydeleg sti. Det var koseleg å gå i høstlauv som rasla under skoa. Praten gjekk, oktobersola varma faktisk utruleg deilig, og utsikta var praktfull!

Krakelivatnet låg djupblått under klår høsthimmel. Sognefjorden like eins.

Vi rusla innover, og var spente på kvar og når stølshuset ville dukke opp. Det bar over ein liten haug, men nei - ingen støl å sjå der heller. Men vi gjekk ikkje så veldig mykje lenger før vi såg i taket på det raudmåla vesle huset. Der sette vi oss inntil eine veggen, i ly for vinden, og trylla fram det meste frå sekkane våre. Kaffi, sjokolade, kjeks, frukt og brødmat. Alt smakar ekstra godt ute i naturen, etter å ha traska ei stund! Etter ein god pause bar det tilbake same vegen, for å gå vidare ned i Krakelia. Under oss låg Krakelivatnet, djupblått under klår høsthimmel, og ytterst låg Sognefjorden like blå. I lia ned mot vatnet stod lauvtrea gylne, og lyng og tuer rundt oss var også kledde i lune fargar. Vakkert! Det kjennest nesten litt merkeleg å ikkje ha opplevd ein sånn flott plass før no, så nær som han ligg. Endå ein skatt i kista. For èin ting er i alle fall sikkert, uansett kva vêr vi har: Vakre skattar har vi rundt oss i massevis!

Bratt, langt, hardt - men VAKKERT!

For andre gang hadde eg planlagt fjelltur på Møre. For andre gang var eg særdeles heldig med vêret. Ja, det går ikkje an å vere meir heldig enn eg var i dag, faktisk. Litt skodde og lette skyer låg over Ørsta då eg våkna i dag tidleg, men det tok ikkje lang tid før skydekket sprakk opp og sola kikka fram.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kollega Geir Magne plukkar meg opp, og så susar vi litt ut på "landet" i den vesle limousinen hans. Undervegs i bilen spør Geir Magne om eg går mykje på fjellet til vanleg, og eg seier som sant er, at eg prøver å få til to-fire turar i veka på småtoppane rundt der eg bur. "Åja, såpass", svarar han, og trur sikkert at det er ei usedvanleg sprek dame han skal ha med seg på fjelltur. Når han etter kvart viser meg terrenget han har jakta i, og eg påpeikar at der er det no fryyyyyktelig bratt, så berre bles han og seier at det er no slett ikkje SÅ ille. OK, han skal sikkert berre imponere litt. Eller...? For det VAR virkelig bratt i lia han peika på... Det må no kjennast både på pulsen og i låra å gå i det terrenget der? Eg nektar å tru noko anna.

Så er det på tide å sette kroppen i sving. Gjennom eit lett kratt av fjellbjørk svingar stien seg oppover, og vi går mot ei rekke av spisse tindar. Pause. Må jo puste litt! Prøver å prate samtidig som eg går. Pause. Tindane kjem litt nærare. Ny pause. Skjønnar fort kven av oss to som er den sprekaste. Og her har eg skrytt av kor ofte eg går på fjellet ?! Det er jo nesten flaut. Stakkars fyren har ofra hjortejakta ein heil dag for å gå på fjellet med meg, og så skal han måtte slite med eit slikt turfylgje? Endå ein pause. "Eg trur du skal få gå først", kjem det så. Han skjønnar vel etter kvart at her må eg styre tempoet... Men vi sig no oppover, sakte men sikkert. På ei nettside las eg at Skårasalen er den desidert lettaste å bestige av toppane i Sunnmørsalpane. "Det koster ikke en kalori å gå opp", stod det. Vedkommande som har forfatta den teksten kunne eg tenkt meg å ha nokre alvorsord med. Eg er sikker på at om eg hadde brukt pulsklokka mi i dag, så hadde den vist eit forbruk på minst 2000 kaloriar. Når det står at ein topp er lett å bestige, så forventar eg passande stigning for ei "sprek" dame som meg. Men det er bratt. Det er langt. Det er hardt. Ikkje ein kalori liksom?? "Her var det jammen bratt", prøver eg meg forsiktig med. Geir Magne ler. Bratt??? Og så blir eg fortalt at dei andre toppane her ikring er LANGT brattare. Og eg som har investert i turkart over Sunnmørsalpane då, gitt.... Wasted money! Viss dei andre toppane er endå brattare, så trur eg eg kan selge det turkartet billig...

Stien går over i grov ur. Eit fly durar over oss. Trur vi. Faktum er at det er vatn frå den vesle breflekken på toppen som renn under ura, og lagar ein heilt spesiell dur. Artig! Resten av turen går i steinur. Fortsatt bratt. Fortsatt langt til toppen. Men no er vi i siget. Litt pausar innimellom, så går det fint. Fleire stader, midt i ura, er det små "kjelder" av kaldt og friskt brevatn. Godt for tørste fjellvandrarar. SÅ ser vi vardane! Når målet er i sikte, er det litt lettare å hente fram den siste energien som trengst for å komme seg opp. Etter to og ein halv time får vi lønn for strevet. Det er berre heilt rått å sjå ut over det spektakulære landskapet! Spisse tindar, brear, fjord og steile fjellveggar. Det kan no ikkje finnast noko vakrare å kvile auga på! Sola skin, det er sommartemperatur, og det er vindstille - 1542 meter over havet. Fantastisk! Det går nesten ikkje an å beskrive kor flott det er å oppleve noko slikt.

Ingen av oss har vel eigentleg lyst å ta til på nedturen, men telt har vi jo ikkje med. Ikkje nok proviant heller, så ned att må vi. Må berre ha ein "avstikkar" for å ta nokre ekstra bilde av den uslåelege utsikta først. Praten går ustoppeleg, og det er ikkje så veldig mange tema vi er innom i løpet av dei timane vi trakkar og går. Stort sett dreiar det seg om blendaropning, brennvidde, eksponeringskompensasjon og bildebehandling. Det må jo bli sånn det, når vi går der med kvart vårt kamera - det eine "litt" dyrare enn det andre. Ligg i ura og kryp i lyngen for å få dei rette motiva. Det er sikkert fleire av dei andre turgåarane som lurer på kva vi eigentleg held på med, så eg prøver å "unnskylde" oss for ei forbipasserande dame med at vi er nok litt crazy... Det blir fullt ut akseptert ;) Puh!

Det krev litt balanse å gå ned att gjennom den lange ura. Steinane rullar lett under skoa, og vi må passe oss for ikkje å ramle. Men likevel går det mykje betre enn eg hadde venta. Og fem og ein halv time etter at vi parkerte, er vi nede att ved bilen. Ei flott oppleving rikare! Det var hardt, det var langt, og det var bratt, men eg ville ikkje ha vore det forutan! Og når eg tenkjer etter, så VAR det jo overkommeleg. Kan hende får eg bruk for det turkartet mitt sjøl likevel...? :)

I Lundefuglens rike

Denne veka var eg i Fosnavåg for første gang. Det vart eit triveleg møte med den vesle kystbyen for min del. Idylliske øyar og sund, små og store fiskebåtar, og eit koseleg sentrum. Eg har høyrt så mykje flott om Runde og alle fuglane der, og i mange år har eg hatt lyst å ta ein tur dit. No fekk eg sjansen. Endeleg!

Etter endt arbeidsdag sette vi kursen lenger ut mot havet, Elisabeth, Aneline og eg. Smale bruer. Svingete vegar. Store steinar og tang langs strandlinja, og gamle, fine hus med koselege hagar og store tuntre. Etter å ha parkert gjekk vi eit stykke langs vegen, og passerte Goksøyr camping. Det vekte brått nokre av barndommens ferieminne i meg. Gjestane der har nemleg ikkje svære campingvogner med prangande fortelt. Det er ikkje om å gjere å vere "kongen av campingplassen". Nei, det er telt som dominerer. Det heile ga ei slags kjensle av nostalgi, og den godluktande rosehekken på begge sider av vegen sette liksom prikken over i'en i så måte. Elisabeth og Aneline kunne fortelje at det er dei same turistane som kjem igjen år etter år, og dei fleste er utanlandske. Det er vel kanskje fuglelivet som lokkar? Eller er det det litt unike miljøet på den vesle plassen, der havet ligg rett i mot og viser sine majestetiske sider?

Det gjekk bratt oppover, og Goksøyr låg etter kvart eit stykke under oss, samtidig som Runde fyr kom til syne ute på eit nes. Det var første mål for turen. Dei siste to-tre åra har eg vore innom mange fyr, og det er litt spesielt, syns eg. Eg ser så levande for meg korleis livet til fyrvaktarfamilien må ha vore, langt attende i tid. Solfylte sommardagar med frisk vind. Sauer som beitar rundt husa. Lyden av ungar som leikar og ler, blandar seg med den evige duren av bylgjene som slår mot berga. Eller det heilt motsette bildet; rasande stormkast og brøl frå havet, som ganske sikkert har medført mange utrivelege stunder, der ein står makteslaus mot voldsomme naturkrefter. Men akkurat denne dagen var det stille og fint på Runde fyr. DNT tilbyr overnatting her, og det var fleire som budde der då vi var innom. Det var koseleg å sjå inn i den gamle stova, der blondegardiner pynta opp rundt vindauga. Steinar og andre "suvenirar" frå fjøra låg i vindaugskarmane, og på bordet stod ei lita fyrlykt til å tenne lys i. Element som høyrer heime ein slik stad.

Runde fyr

Eg ser så levande for meg korleis livet til fyrvaktarfamilien var her, for mange, mange år sidan.

Etter litt energipåfyll på ein benk ved naustet, gjekk vi vidare til neste mål; Rundebranden. Det var bratt opp att frå fyret, men mykje av stien bestod av flotte steintrapper. Her har det vore lagt ned mykje arbeid for å unngå ein sølete og sleip sti i bratthenget!
Eg hadde forventa nakne berg og lyng ute i havgapet, men det var utruleg grønt over alt, med eit lett, kvitt teppe av myrull. Trur aldri eg har sett så mykje myrull på èin og same tur! Vi passerte fuglefjellet, der det også var eit kvitt teppe - av måsar og krykkjer. Tett i tett sat dei på fjellhyllene langt nede under oss. Eg våga meg forsiktig ut på kanten av stupet for å fotografere litt. Heldigvis har eg ikkje høgdeskrekk, for der var det eit stykke ned, ja.....

Grønt og fint, med eit kvitt teppe av myrull.

Allereie før vi starta turen kom temaet opp. Det er jo så in med såkalla naking i dag..... Skulle vi....??? Oppe på Rundebranden, kanskje...? Vi heldt temaet varmt underveis. Tøffe damer kan vel hive av seg på overkroppen og stå med ryggen til på eit bilde, vel! Null problem! Berre vi fann ein plass å sette kameraet på, slik at eg kunne bruke sjølvutløysaren. Eller så måtte vi be nokon andre knipse oss.... På Rundebranden sat to unge jenter og slappa av. Det vart litt kviskring mellom oss. Skulle vi spørre dei...?? Men sjølv for tøffe damer kan motet svikte. Faktisk.

Utsikt frå Rundebranden - riktignok utan lettkledde damer :)

Siste stopp på turen var Lundeura, der den populære Lundefuglen held til. På eit meir eller mindre fast klokkeslett på kvelden, kjem dei i heile flokkar inn att mot land etter å ha vore ut og "fiska". Vi kom nok litt for seint til å få med oss akkurat det, men det var likevel liv i ura. Og her var det ikkje berre masse fuglar, men også mykje folk. Ivrige fotografar stod på rekkje og rad. Dei som i det heile tatt sa noko, var lavmælte for ikkje å forstyrre fuglane. Spesiell stemning. Eg kan vel ikkje sei at eg følte eg passa heilt inn blant dei andre som stod der. Eg har no alltid følt meg som ein pressefotograf når eg kjem med speilreflekskameraet mitt, mens andre nøyer seg med å ta bilde med mobilen. Men denne gangen kjende eg meg nesten dum som stod der med eit "vanleg" speilreflekskamera, når dei andre rundt meg hadde objektiv som var ein halv meter lange! Men så fekk dei nok også langt betre bilde enn meg, for sjølv om fuglane kjem ganske nær, så trengst det nok litt ekstrautstyr for å få eit nærbilde av dei. Lundefuglen er nemleg,

Lundeura med sine ivrige fotografar.

Lundefugl på veg inn i reiret med to små fiskar i nebbet.

til mi overrasking, ein liten fugl. Eg har alltid trudd dei var store, mens dei i realiteten er omtrent på størrelse med ei trost. Eit yndig skaparverk med flotte fargar! Og sjølv om ikkje bilda mine vart nokon suksess, så var det uansett ei oppleving for meg å komme så tett innpå dei. Ja, heile turen vart no ei fin oppleving. Det er noko mektig over det å komme ut mot havet. Eg kjenner meg ekstra fri då. Vinden var så godt som fråverande, og himmelen var delvis blå. Og med to trivelege damer som selskap, så vart det jo komplett! Av og til har ein lov å ha litt flaks. Hadde det regna akkurat denne dagen, så hadde eg ikkje fått oppleve dette. Så heldig eg er!


Takk til Elisabeth og Aneline for ein flott tur! Håpar vi kan gå i lag fleire gangar :)

Triveleg turfylgje! 

Kveldsro

Klokka nærmar seg midnatt. Kveldstrøtt som eg er av type, ville eg normalt ha funne senga på desse tider - sjølv om det er lørdagskveld. Men ikkje denne kvelden. Det er ein heilt sjeldan sommarkveld. Ikkje eit vindpust, ikkje ein knott som plagar. Med eit pledd over meg held eg fint varmen her eg sit, og vinen varmar også litt ;)  Småfuglane stilnar. Høyrer berre nokre forsiktige plystretonar langt vekke. Ja, til og med gauken som har vore så ivrig kvar einaste kveld når eg har gått til sengs, er stille denne kvelden.  Så fint det er å berre sitte ute. Sjå dei rolege flammane på alle stearinlysa eg har rundt meg. Stemningsfullt! Eg kan ganske enkelt ikkje legge meg nett endå. Slike kveldar må ein nyte....

Rein idyll

Molteblomster langs stien

I Hyllestad er det ikkje langt mellom fjelltoppane. Eg kan til og med nå fleire av dei utan å måtte sette meg i bilen, her eg bur no. I dag bestemte eg meg for å gå til Litlelivatnet, via Sauesnyken. Eg pakka litt småtteri i ein liten sekk, før eg rusla over haugen til skogsvegen. Herleg å kunne gå i singlet og shorts!

Eg har den uvanen at eg gjerne ser litt på klokka når eg går mot ein fjelltopp, fordi eg konkurrerer litt med meg sjølv. Men i dag bestemte eg meg for at det skulle vere kosetur i finevêret, så eg valde eit behageleg tempo.

Mellom trestammar og blåbærlyng stod molteblomstrane tett i tett langs stien, og lyste opp med sine kvite kronblad. Eg veit uansett kvar eg skal finne "mine" molter, så det er ikkje så nøye om eg avslører at her kan det bli litt å hente på seinsommaren :)  På toppen av Sauesnyken tok eg ein liten pustepause. Sognefjorden låg bokstaveleg talt sjøgrøn under meg. Vakkert! Gradestokken på postkassen viste 17 grader. Perfekt temperatur å gå i!





Vakre Sognefjorden




Perfekt tur-temp!



Litlelivatnet - rein idyll!

Eg heldt fram mot målet mitt, på den tydelege stien som svinga seg innover. Noko rasla i lyngen på den eine sida av meg. Det ante meg at det kunne vere noko eg helst ikkje ville sjå, så eg lot vere å flytte blikket dit, og gjekk berre vidare. Straks etter var eg framme ved Litlelivatnet, som i mine auge ganske enkelt er ei perle! Rein idyll. I den eine vika dannar berget naturlege "trappetrinn", så der var det fint å rigge seg til med sitteunderlag for å sitte godt. Eg vrengde av meg den sveitte toppen, og heiv av sko og sokkar. Stakk beina i vatnet. Hadde trettenåringen min vore med, så hadde han garantert sagt at det "ikkje var kaldt i det heile tatt". Eg hadde no mi personlege meining om akkurat det.

Så tok eg fram lesestoff og eit solvarmt eple frå sekken. Berre stillheit og ro. Fuglesang og lett sus frå ei lita elv. Ein og annan liten fisk spratt og skapte ringar på det stille vatnet. Sola varma herleg. Slike stunder må ein nyte. Eg kunne sitte akkurat så lenge eg sjølv ville. Det var ingenting som hasta.

For variasjonen sin del, bestemte eg meg for å gå ned att ein annan sti enn eg gjekk opp. At eg mista stien heilt, og var fullstendig på bærtur ei lang stund, det treng eg ikkje nemne. Men mine heilårskvite leggar ber i alle fall preg av å ha vore i nærkontakt med ulike typar vegetasjon som fylgje av det. Og då kan eg no avslutningsvis seie, at trass i mine fylte 40, så syns eg såkalla sommarføter er grådig sjarmerande :)

Elle-melle, sofaen eller fjellet...??

Av og til kan det vere tungt å berre bestemme seg for å gå ut og bevege seg litt. Det finst så mange unnskyldningar for å la vere. Som i dag for eksempel, så tenkte eg at eg var i grunn litt trøtt... Då er det så seigt å gå på fjellet... Så då kan eg vel heller vere inne, vel? Sige i hop i sofaen med strikketøyet og sjå Ettermiddagen på TV2...? Men, så har det seg nemleg slik at vi held på med skritteljarkonkurranse på jobb nett no, og det er ikkje tvil om at det kan vere ei drahjelp! I alle fall, i staden for å gå sju steg bort til sofaen, så bestemte eg meg for å velje det meir krevjande alternativet: Sauesnyken. Eg treng ikkje i bilen ein gang, for å komme til stien. Det er berre å snøre på seg skoa (og ta på broddar, sidan våren ikkje har fått sleppe fullt til endå...) og trakke avgårde. Det er jo dessutan på hell med dei flotte solskinsdagane, skal vi tru vêrmeldingane, så det er ingen grunn til ikkje å vere ute og nyte solstrålane!

Eg pesar meg avgårde oppover den bratte stien, og sparer med vilje vatnet eg har på ei lita flaske i lomma (takk til Bergans som lagar så store lommer på jakkene at dei rommar ei flaske). Først på toppen lar eg det kalde vatnet sløkke tørsten - sånn delvis i alle fall. For eg skulle ynskje eg hadde dobbelt så mykje med meg. Gradestokken på sida av "postkassen" viser 2 minusgrader, men det er ikkje mykje vind, så det er ikkje kaldt. Ved hjelp av pulsklokka mi kan eg slå fast at eg har brukt 464 kaloriar opp, og skritteljaren seier at eg har gått nesten 6000 steg. Det er noko anna enn å rusle bort til sofaen, gitt :) Og eg skal jo dessuten ned att òg! Eg blar i trimpost-boka for å sjå kor mange turar eg har vore. Hmmm... Trudde eg hadde vore meir enn to gonger før? Men nei, eg kan ikkje lyge på meg meir. Så eg skriv inn namnet mitt for tredje gong denne sesongen, før eg legg i veg i unnabakkane.

Nesten heime att må eg stoppe opp litt. Var det ikkje svarttrosta eg høyrde...? Jo, det var det! Eg har ikkje høyrt ho tidlegare i vår, men kanskje ho har latt seg skremme av kulden? Svarttrosta har den nydelegaste fuglesongen eg veit om! Melodiøse triller som når langt avgårde på kjølege vårkveldar når dagslyset er i ferd med å sleppe taket. Det er eit sikkert vårteikn!

Det er godt å komme i hus og vrenge av seg treningstøyet og ta ein dusj etter ein frisk fjelltur. Og så er det godt å kjenne på at eg ikkje valde sofa-alternativet. Det hadde sannsynlegvis tatt meir tid, og ville ikkje ha gitt meg verken overskot, frisk luft i lungene, eller raude roser i kjakane. Og så hadde det gitt meg berre sju steg i konkurransen...  Og som dei seier i Kvikk Lunsj-reklamen: "Du angrer aldri på en tur". Det er heilt sant - og kanskje litt å tenkje på når ein leitar etter unnskyldningar for ikkje å gå ut! Men no - ja, NO skal eg sette meg i sofaen. Tenne lys, strikke og sjå tv. Det har eg fortent, nemlig :)

Ein skitur å minnast



Skyfri himmel og puddersnø

Heile påska har i år vore prega av fantastisk vèr, slik også heile vinteren har vore. Eit snøfall 1.påskedag gjorde godt i dei harde skispora og løypene rundt om, og då er det vanskeleg å la skia stå i ro. Saman med Hanne drog eg difor til Høyangerfjella for å nyte puddersnø, sol og blå himmel den siste dagen i påska. Sidan Hanne er oppvaksen i Høyanger, har ho mange skiturar bak seg i fjella der, mens eg sjøl aldri har gått der før. Det skulle vise seg å bli ein fantastisk premiæretur for min del!

Sidan det lei litt utpå ettermiddagen før vi kom oss avgårde, var folk flest på veg heim frå skituren sin, så etter kvart hadde vi nesten "fjellet for oss sjølv". Perfekt løype. Heilt vindstille. Himmelen kunne ikkje ha vore blåare, og sola skapte det herligaste glitter i den lause snøen. Alt var heilt optimalt, med andre ord. Etter seks kilometer var det slutt på den preparerte løypa, og vi gjekk over i brattare terreng. På eit lite berg der sola hadde smelta snøen, sette vi oss for ein matbit og den obligatoriske koppen med kakao, før vi spente på oss skia på nytt, og heldt fram oppover. Eg som ikkje har særleg mykje trening generelt - og i alle fall ikkje på ski, kjende eg tok til å bli litt sliten. Det er hardt å bruke armane så mykje.... Men etter ei kjapp vurdering bestemte vi oss for å gå heilt til Toppenhytta. Klokka var flytta til sommartid, og sola stod høgt på himmelen endå, sjølv om det var seint på ettermiddagen. Ingen av oss hadde det travelt, og med eit så strålande vèr var det jo ingen grunn til å korte ned turen :) 

Vidder og bakkar låg framfor oss. Det hadde ikkje vore problem å bruke to dagar i terrenget der. Uendeleg mange muligheiter til å utfalde seg! Og så kom ho til syne. Toppenhytta. Bitte lita og yndig. Raudmåla vegger i kontrast til kvit snø og knallblå himmel, heilt oppe på toppen av fjellet. 

Toppenhytta - bitte lita og yndig.

Det såg nesten ut som ei dokkestove som har blitt sleppt ned frå eit fly på ein vindfull fjelltopp ein gong. Eit litt ubestemmeleg syn i grunn. Artig, sjarmerande og spesielt. Og ikkje minst innbydande. Etter tre timar med ski på beina var eg sliten, men det var liksom ikkje vanskeleg å gå den siste bakken opp til hytta likevel! Det kjendest nesten som om eg var fem år og vart lokka med sjokolade :)

Vakre Sognefjorden

Utsikta endra seg no. Det var ikkje lenger berre snøkledde fjelltoppar kring oss, men vi kunne også sjå Sognefjorden langt der nede under oss. Fantastisk! Å kunne sitte høgt til fjells i ein lun hyttevegg og berre sjå ut over eit slikt landskap, er som all verdas gull og diamantar! Jammen er vi heldige som kan oppleve slikt!

Takk til Hanne for flott tur og verdifulle minne!

Vårkjensle

Dei siste to vekene har i stor grad gått med til å komme i orden i ny heim. Men no blir det nok etter kvart meir tid til å slappe av; eller i alle fall gjere heilt andre ting enn å styre med all slags inventar. I dag vart det ein tur på Bøheia, der vårsola nokre stader har gjort ein god jobb, så det var berr mark her og der. Vèl heime fekk vaskemaskina ein jobb å gjere med å friske opp ullplagga mine, som hadde hopa seg opp i skittentøykorga etter nokre fjell- og skiturar i det siste. Grådig kjekt å kunne henge dei til tørk UTANDØRS etterpå! Og faktisk synest eg det gjer noko med humøret å kunne sitte på trappa og sjå at plagga blafrar på snora, mens sola varmar meg akkurat passeleg i fjeset. Mini-påskeliljene i krukka ved sida av meg har så smått begynt å opne seg, og ser ekstra gule ut i sola. Småfuglane prøver seg med forsiktig flørting i trea rundt huset, og borte i fjellhammaran rislar det i små istappar som dett ned, i dèt dei må gi tapt for våren. Det sukkar litt i taket over inngangen. Men elles er det heilt, heilt stille... Ingen trafikkstøy eller andre forstyrrande element. Berre meg og sola, ei stille stund på trappa :)

Pokalsamling

Dei fleste av oss opplever før eller seinare at ein del ting i livet kanskje ikkje blir heilt slik ein håpa og trudde, eller drøymde om. Med eitt kan alt vere snudd opp-ned, og det vil oftast prege ein i større eller mindre grad, gjerne over litt tid. Energien ser ut til å forsvinne med vinden, kroppen vil ikkje heilt det same som du, og kvardagane kan bli tunge å komme seg igjennom. Slik kjenner eg det no.

Ein mann eg har stor respekt for, sa til meg at no gjeld det å "samle pokalar". Lyspunkta og gledene eg opplever skal settast på hylla og skine. Dei skal takast vare på. Dette har eg lagt meg på minnet. For gleder er det jo mange av. Dei er berre litt vanskelegare å få auge på enn elles...

Vi har hatt ein flott vinter på Vestlandet i år. Sol og fint skiføre. Eg er ikkje blant dei som visstnok skal vere fødde med ski på beina, og etter helst dårlege minne frå skiturar i barndommen, har det blitt slik at eg har gått lite på ski i vaksen alder - noko som kanskje delvis også kan skuldast at vi slett ikkje alltid har så gode vintrar her. Likevel synest eg det er stemningsfullt med blå himmel, Kvikk Lunsj, appelsiner, glitrande puddersnø og alt det som elles høyrer til. Så etter kvart har dette med ski freista meir og meir, og for eit par år sidan fekk eg mitt første par fjellski. Raude og kvite, med det smilande fjeset til Cecilie Skog på. Eg kan vel ikkje akkurat skryte av at eg har brukt dei mykje, men jaudå - eg har no hatt dei på meg nokre gonger dei siste vekene.

Langeland er eit mål for mange når snøen ligg. Det er vel litt flaut å sei at eg faktisk ikkje har vore der sidan eg gjekk på skulen, så no bestemte eg meg for å ta ein skitur etter litt handel i Førde. Riktignok med litt "angst" for det heile. Ja, for eg har jo fjellski, og folk går jo ikkje i preparerte løyper med det, vel?? Men sånt kan eg ikkje bry meg med. Om nokon vil sjå rart på meg, så får det vere deira problem. Det viktigaste er no å bevege seg.

Vinterferien er jo slutt, og folk flest er attende på jobb og skule, så det var ikkje så mange bilar på parkeringsplassen då eg kom dit. Heldigvis. At eg har gått lite på ski, betyr jo sjølvsagt at eg ikkje er særleg flink heller, så eg vil ikkje ha folk rundt meg over alt som ser mine stilfulle fall. Eg bestemte meg for å ikkje ha så store ambisjonar, og valde difor løypa på 5 km. Ville heller legge inn ein Kvikk Lunsj-pause i sola ein stad. Gi meg god tid og nyte turen. Undervegs smugkikka eg litt på dei andre i løypa. Smale langrennski... Fancy skibukser og skijakker... Dei passa liksom litt betre inn enn meg. Men eg konkluderte med at mitt Bergans-tøy heldt mål i massevis, og dessutan hadde eg jo SWIX-trøye! Absolutt ingen grunn til at ikkje eg kunne gå i løypa, med andre ord. Og eigentleg synest eg no det er vèl så kjekt å sjå det smilande fjeset til Cecilie Skog på skia mine, framfor ein kjedeleg Fisher-logo. Så det så!

Eg såg fort at det er "alle sortar" i skisporet. Fireåringar som gjer sitt beste, spreke pensjonistar som ikkje ser ut til å ha gjort anna enn å gå på ski heile livet, mødrer med pulk på slep, og tøffe mannfolk som i mine auge er jamgode med Petter Northug. Eg ser jo ikkje på sport, så eg har jo ikkje peiling.

Jamnt og trutt gjekk eg avgårde. Litt oppover med fiskebein, og litt nedover i relativt slakke bakkar - som ga akkurat passe fart for ei pyse. Storehesten ga ei stund assosiasjonar til Alpane, der han stakk opp spiss og bratt. Og brått låg Gjøsetstølen framfor meg. Noko så vakkert! Eg måtte rett og slett stoppe opp for å berre nyte litt, og i eit glimt såg eg det heile for meg ein fin sommardag, med sola som blenkjer i vatnet, og myrull som nikkar i vinden rundt hytteveggane. Snakk om perle! Eg var sint på meg sjølv som hadde lagt kameraet att i bilen. Dette var jo berre eitt av mange flotte motiv på turen, som eg heilt klart burde ha festa til minnebrikka. Og ikkje har eg moderne mobiltelefon heller, som gir gode foto...

Vèl så kjekt med det smilande fjeset til Cecilie Skog på skia mine, som ein kjedeleg Fisher-logo.

Etter kvart gjekk det opp for meg at i eitt eller anna kryss har eg nok valgt feil, så ruta var ikkje berre fem kilometer, men TRETTEN. Men eg kosa meg stort. Skiføret var bra, sola stod endå høgt på himmelen, gradestokken viste eit par plussgrader, og det var fullstendig vindstille. Riktig påskestemning! Det gjekk bratt oppover ei lang stund, og utsikta var framleis upåklageleg. På nytt stoppa eg opp for å berre sjå og nyte. Langt ute låg Alden i lun februarsol. Men no var eg ganske høgt oppe, og det ante meg at det til slutt ville gå mykje nedover òg... Logisk nok. Den eine nedoverbakken etter den andre låg brått framfor meg, og av og til var farten litt høgre enn det som er komfortabelt for ei pyse, sjølv med bremsing etter alle kunstens reglar. Nokre gonger var det berre så vidt balansen heldt, men eg stod! Ei ung jente for forbi meg - og stoppa med stil midt i ein lang og bratt bakke, for å unngå å komme for nær innpå trakkemaskina som køyrde opp løypa på nytt. OK - det betydde berre èin ting; også eg måtte stoppe midt i den bakken... Og er det noko eg ikkje er god på, så er det nettopp å stoppe... Sjølvsagt klarte eg ikkje å bremse opp bak den unge jenta, men rett framfor, slik at ho fekk sjå mitt klønete forsøk på å stoppe like elegant som ho. Men eg slapp i det minste eit fall, med ski og stavar på kryss og tvers, med påfylgjande kav for å komme seg opp att i loddrett posisjon. Eit pluss til meg :) Og dessutan gjekk det som ein draum å renne ned siste del av løypa, i "nytrakka" snø.

Det var vel ikkje akkurat med veldig stil eg stoppa etter å ha "gått i mål" heller, men ikkje èin einaste gong ramla eg i alle bakkane, og det åleine held jo til pokal! Ein pokal forgylt av sol og glitrande snø.
Den har fått plass på hylla mi.