Det er no helst litt varierande kor mykje ein kan stole på
yr.no. I dag fekk dei ein innertiar. Sist veke fekk eg spørsmål om eg kunne
flytte fri-fredagen min til ein annan dag denne veka. Eg valde dagen i dag. Innertiar!
Å ha fri på ein skyfri dag er jo heilt perfekt. Eg hadde bestemt meg for at om
vêrmeldingane stemde, så skulle eg rusle opp på Dalsheia, og vidare innover til
Langevatnet – ein stad eg berre tidlegare har snakka om å gå til, men aldri
gjort.
Like før kl ti kjem det melding frå min gode sambuar: «Kommer
heim kl 12 æ». Eg smiler både innvendig og utvendig. Han visste jo om mine
turplanar, og no får eg selskap! Like etter kikkar sola over kanten av fjellet,
og gradestokken kryp etter kvart litt oppover. Dei fire vèlfylte klesnorene
under verandaen får selskap av nokre plagg til, og er det noko eg blir i godt
humør av, så er det å sjå fargerike plagg blafre forsiktig i sola. Vi pakkar kvar vår vesle sekk, og legg i veg oppover bratta. Ei liten hoggorm har også bestemt seg for å nyte den solrike oktoberdagen, men buktar seg fort avgarde ut av stien når vi kjem. Nokre troster skvaldrar på sitt særeigne vis, og flaksar opp frå krattet rundt oss, der dei har vore på leiting etter høstens siste bær. På Dalsstølane skriv vi oss inn i boka, og går vidare innover heia. Ikkje ei einaste lita sky er å sjå på himmelen. Naturen er som eit fabelaktig fargekart - dominert av gyllengult, med små detaljar av rødt og grønt. Sola gir ein glød til det heile, og eg har vanskeleg for å sjå meg mett på fargespelet vi bevegar oss gjennom. Det er berre så utruleg flott!
Ved Langevatnet tek vi ein pause i høstsola, og lyttar til
den behagelege lyden frå ein bekk i nærheita. Vi tek fram litt godsaker frå sekkane,
og kosar oss. Ein fin naturopplevelse blir berre endå finare når ein er to. Fargekartet
har fått endå ein dominant farge. Det store blå vatnet står i djup kontrast til
dei lave, krokete bjørkene med sine gule lauv.
Så ruslar vi heimover, og eg prøver å ta inn mest mogeleg av
det praktfulle høstlandskapet. Vèl heime nyt vi sola den siste timen på
verandaen før ho forsvinn bak åsen. Middagen får heller vente litt. Eg tek inn
klevasken, som luktar friskt og godt. Det er for meg ei kvardagsglede. Ei
kvardagsglede er det også å kjenne lukta av nybakt brød som no spreier seg i
huset. Og når det nærmar seg leggetid no, så kan eg slå fast: Dagen har vore
ein innertiar.