God start på dagen

Eg stod opp klokka seks i dag tidleg. Smatt inn i treningstøy med èin gang, pakka ned både frukost og lunsj i sekken, og slengde meg på sykkelen 25 minuttar seinare. Riktignok med fleecegensar og tynne hanskar på, for det var berre 7 grader. Så trakka eg avgårde nedover i retning jobb.

På overflata av Espelandsvatnet låg det lette dottar av skodde. Sola hadde nyleg kikka over kanten av Robba. Det var stille og fredeleg langs veien. Det einaste teikn eg såg til liv, var ein del troster som kakla og småflaksa i vegkantane, med litt "snadder" i nebbet.

Etter å ha passert Bøbrua, såg eg rett ut på kaien på Havyard. Bygg 88 går ikkje an å oversjå der. Med sin skarpraude farge låg han der som ein glødande rubin i morgonsola, i stor kontrast til blå himmel, fjell og sjø. Og etter å ha sykla endå litt lenger, såg eg også "smaragden" ved sida av; bygg 101. Eit flott syn! Og faktisk er det vel to edelsteinar som ligg der ved kaien, på fleire måtar...

Pesande sykla eg det siste stykket til verftet. Eg tok ein dusj før eg avløyste nattevakta. Deretter var det tid for frukost. Og så var eg maksimalt opplagt for ein lang arbeidsdag:)

"Edelsteinane" ved Havyard - fotografert då eg sykla heim att.

Vêrsjuke vestlendingar

Eg anar eit snev av panikk blant ein del vestlendingar no... På facebook, i media, på butikken - ja, over alt kan ein lese eller høyre folk som klagar over sommaren som let vente på seg. Dagen i dag har vore særs regntung. Det har jo striregna meir eller mindre i eitt. Trillebåra mi, som var i bruk for to dagar sidan, står halvfull av regnvatn no.

Terassemarkisa, som også var i bruk for to dagar sidan - då sola som snarast var framom utpå ettermiddagen og kvelden, vart dessverre ikkje rulla inn att før vi gjekk til ro for natta. Neste dag var ho drypande våt, så no ventar eg på sola som visstnok skal komme att på fredag, slik at markisa får tørke opp att, og kan rullast inn...

Ungane har bada èin gang i Espelandsvatnet hittil denne sommaren. Mor sjøl er ikkje verken strand- eller badeløve, og har absolutt ingen problem med at det ikkje er badetemperatur eller badevêr. Og igrunn har eg ikkje så frykteleg stort problem med at det regnar heller... Ja - ikkje for det, det er jo flott med "sol og sommar", sjølvsagt, men eg er no ein gang slik laga at eg ikkje har ro i ræva. Eg er ei rastlaus sjel som ikkje gidd å ligge strekk ut på ei solseng. Det må no vere ein av dei mest unyttige "aktivitetane" som finst;) Ei heller klarar eg å sitte i ein stol med hendene i fanget og berre sjå ut i lufta - eller sjå ut på regnvêret for den del... Neidå, om det ikkje "går an" å gå ut fordi vêret ikkje innbyr til det, så manglar det ikkje på arbeid innomhus. Så eg sit slett ikkje i ro sjølv om eg ikkje får jobbe i hagen eller gå på fjellet. "Åja, ho har det sikkert strøkent i heimen", tenkjer du kanskje då? Eg kan trøste deg med at då tek du feil. Veldig feil. Eg skal ikkje gå inn på nærare detaljar der. Når det er sagt, så kan eg no legge til at eg skulle gjerne ha hatt det strøkent, for eg er eit ordensmennske, og trivast best når eg har det skikkeleg rundt meg - ryddig og reint. Men eg har med åra innsett at då må eg bu heilt åleine, om det skal late seg gjere å ha det slik... Vel, ikkje meir detaljar der, altså.

Men no spora eg visst litt av her. Det eg igrunn hadde tenkt å få fram, det var at for meg som må ha noko å henge fingrane i til ei kvar tid, så kan det på ein måte bli litt upraktisk med denne sola òg... På denne årstida stig temperaturen fort når sola kjem fram, og då slit Jannicke litt med å halde seg i vigør. Sveitteband er heilt sjølvsagt, for den minste fysiske ting eg skal gjere ute i hagen. Så viss eg fekk bestemme, så hadde vi hatt 17-18 grader og overskya opphaldsvêr det meste av sommaren;)  Det er perfekt til både hagearbeid og fjellturar! Men eg har ikkje noko fullmakt til å bestemme kva vêr vi skal ha, verken sommar eller vinter. Heldigvis. Då er eg redd eg hadde blitt ganske upopulær...

Dagen i dag - regntung og grå

Eg kan nok vere einig i at sommaren har vore dårleg i år. For eg må jo, for ikkje å skape heftige reaksjonar her no, sei at eg likar sol og sommar òg:) Å sige djupt ned i dei tjukke putene i hagemøblane mine ein sein sommarkveld - etter at sola har gått ned, fyre i utepeisen, tenne lys og lykter, bre eit lunt teppe over meg, og kjenne den fantastisk søte dunsten av kaprifolane mine som blomstrar - det er ubeskriveleg... Så jaudå - eg håpar vi har ein god porsjon sommar i vente endå:)

På benken hos Wenche

Eg går opp til tredje etasje i Lodin Lepps gt 2 i Bergen. Går innover korridoren til venstre. Stoppar framfor døra som er merka med Wenche Falch. "Ikke forstyrr. Behandling pågår", står det på ein lapp som er festa i brevsprekken. Så eg bankar ikkje på, men ventar til Wenche opnar sjøl. Det er fem-seks år sidan eg var her sist. Men kontoret er det same, og Wenche er den same. Ho er like pratande og trivelig som før. Ho startar med å takke meg for at eg har lagt inn nokre positive ord på facebooksida hennar, før ho spør: -Jah, ka va det med deg då? Ho hugsar ikkje kvifor eg var der sist - og akkurat det klandrar eg henne ikkje for... Ho har jo mange pasientar, og sjøl om nokre sikkert kjem igjen mange gonger, så skal det no noko til å hugse kvar einaste ein. Eg fortèl, at akkurat som sist, så slit eg med kronisk betennelse i overarmane. Sist var det berre èin arm som plaga meg, men no har eg fått det i begge. -Ja, og så har eg no eit kne som plagar meg litt, legg eg til. -Det høg....  -Nei, ikkje si det - ikkje si det! avbryt ho, litt for seint... Ho ville helst ha funne ut sjøl kva for eit kne som ikkje var heilt i orden. Wenche er nemlig ikkje heilt slik som alle andre. Ho er healer, og har evner, som det heiter. Vel - no har eg jo avslørt at det er høgre kneet som er problemet, men ved å legge handa over kneskåla i to-tre sekundar, så kan ho slå fast at der er det brusk som er laus, presis slik fysioterapeuten òg har funne ut - riktignok ved hjelp av ein litt annan type undersøking... -Det knirkar nok litt i kneet ditt, seier ho. Jo, det er nok heilt riktig, det... Eg får ei pute under knea for å avlaste ryggen litt, der eg ligg på benken. Så brer ho over meg eit teppe. Ho set seg først bak meg, og legg ei hand på kvar skulder. Men ho flyttar seg fort. Ho får nemlig "melding" om at slik har det ikkje vits i å sitte... Difor set ho seg på sida av benken, og legg hendene sine på høgre armen min.

Praten går. Wenche er ikkje vanskelig å komme i kontakt med. Ho er open og rett fram. Vi snakkar om alt i frå husleige til fjellsko. Ho ytrar litt frustrasjon over media, som ikkje alltid framstiller ting slik ho ynskjer. Det er vanskeleg å få fram korleis ho jobbar. Det er det ho vil nå ut til folk med.

Ho held fortsatt på høgre armen min. Innimellom vibrerer hendene hennar. Eg kjenner etterkvart at eg blir så doven i venstre armen, og det murrar liksom litt. Akkurat slik eg kjenner det av og til ellers òg. Eg gjekk til behandling hos fysioterapeut for det for lenge sidan. Det kjem seg visst av at nokre nervar ligg litt i klem. -Sei meg, behandlar du venstre armen min samtidig no???  -Jada, eg tar hele deg, får eg til svar. Ho treng nemlig ikkje legge hendene sine akkurat der smertene eller plagene er. Energien hennar når fram dit uansett - der det trengst. Slik er det berre. Så enkelt, og så uforklarleg. Eg blir etterkvart sliten i korsryggen, og tek knea opp for å avlaste litt. Etter ei stund seier Wenche at når eg tar knea mine opp slik, så må ho "jobbe i oppoverbakke" for å få energien ned i beina mine... Merkelige greier... Det dunkar lett i panna mi. Dei "mystiske" kreftene hennar er nok ein svipptur innom der òg. Og kvifor blir eg sliten i korsryggen, tru...??

Etter halvannan time flyttar ho seg over til den venstre armen. Så held ho fram på same måten ei stund der, før ho legg hendene litt på det høgre kneet mitt, og ei stund på magen. Det er visst noko der òg som ikkje er heilt som det skal, finn ho ut... Wenche kjenner på sin eigen kropp kvar plagene mine er. Så på slutten av behandlinga er ho stiv i ryggen, nakken og skuldrane, og ho har smerter på eit punkt på venstre sida av ryggsøyla. Eg har ikkje sagt eit ord om det til henne på førehand, men dette er akkurat slik eg brukar å kjenne det sjøl...

To timar går fort. Ho går ut for å finne litt vatn, og eg får beskjed om å berre ligge litt til. Eg set meg etterkvart opp. På den eine veggen hennar heng det mange innramma medieutklipp, der ho har fortalt om evnene sine, eller der andre har fortalt om korleis ho har helbreda dei. På motsatt vegg heng det masse takkekort og brev på ei oppslagstavle. Blant desse mange babybilde. Og eg veit kvifor. Wenche fortalte meg nemlig sist eg var hos henne, at ho har hjelpt fleire barnlause par.

Vi gjer avtale om at eg skal bestille ein ny time når det lir litt. Så betalar eg og går. Det vil seie; eg føler no nesten at eg meir eller mindre vraltar som ei and når eg kjem ned på gata. Eg er så merkelig stiv i bekkenet. Har ho vore innom det òg...? Vel, det blir i alle fall spennande å sjå kor lenge det går før eg merkar betring. Det kan ta lang tid. Første gang eg oppsøkte Wenche, hadde eg gått med betennelsen i fleire år. Det er nok ingen fordel, for å sei det slik. I seks månader etter behandlingane, gjekk eg og kjende på ei merkelig ømheit øverst i armen, der ho heldt hendene sine. I takt med at betennelsen gradvis forsvann, avtok også ømheita. Dette var neppe tilfeldig...

Wenche skal ta i mot pasient nummer tre når eg går. Så skal ho heim og kvile. Lade batteria. Ho blir sliten av å hjelpe andre, og brukar mykje energi på kvar pasient. Difor jobbar ho ikkje kvar dag. Og difor blir ho heller ikkje rik av dette. Det kostar nemlig ikkje meir enn ein frisørtime å få behandling. Prisen står nok ikkje i forhold til behandlinga. For det er ikkje tull, det som Wenche driv med - sjøl om mange ikkje har tru på slik "trolldom". Men det har eg, og eg kan varmt anbefale å ta ein time hos henne. Det går igrunn ikkje an å beskrive opplevelsen av det. Det må ganske enkelt prøvast!

Meir om Wenche kan du lese her:

http://www.matoghelse.no/helse/2003/12/01/magiske-hender.aspx