Mil etter mil etter mil - bak ein bubil (eller to...)

Eg var ein tur i Førde i dag. Måtte bruke litt av feriepengane mine, så klart;) Småsprang mellom handelshusa i typisk Vestlandsregn, for å få unna dei ærenda eg hadde. Ja, for ikkje hadde eg paraply med meg (det finst vel knapt nok i heimen min...), og ikkje hadde eg vel kledd meg heilt etter vêret heller, så eg måtte gamble på at det ikkje vart så lenge å vente på grøn mann i lyskryssa kvar gang eg måtte over vegen - med meir eller mindre hell, sjølvsagt. Men litt regn skremmer jo ikkje oss vestlendingar, så eg tòlte fint å få ein lett regndusj innimellom. Men å køyre opp på Plantasjen for å sjå etter eit par krypbusker og nokre sommarplanter til krukkene mine, det hadde eg lite lyst til i dette vêret, så desse krukkene får no berre stå der og skrike litt til, om å bli fylt med fargerike blomster...

Med baksetet fullt av handleposar tek eg til på heimveg. Oppover Haldbrendslia og vidare over Langeland. Passerer Sande. Eg når igjen ein grå personbil. Og denne bilen har to bilar framfor seg. To bubilar... Tenkjer ikkje så hardt på det med det same, men registrerer etterkvart at eg blir litt irritert over å ligge i 65 km/t på dei flotte vegstrekningane. Men dei køyrer vel til side snart. Det er jo norskregistrerte bilar, ser eg, så dei har vel såpass fornuft. Eller....? Men nei, det er tydeleg at dei ikkje har planar om å sleppe forbi oss som er bak. Det skal vere sagt at eg er ei riktig pyse når det gjeld forbikøyring. Eg køyrer ikkje forbi utan at eg har veldig god sikt. Og eg trur ganske sikkert at eg har hatt sjåførar bak meg, som har teke i bruk ganske stygge gloser, fordi dei har irritert seg over at eg ikkje har køyrt forbi bilen framfor meg, og dermed gitt dei større sjanse til å komme forbi òg. Men det får no våge seg...
I alle fall; personbilen og dei to bubilane ligg ganske tett, så om eg skal køyre forbi må eg ta alle tre i "eitt jafs", og DET er heilt uaktuelt for pysete Jannicke! Hadde dei hatt ein fart på 40 km/t kunne eg ha gjort det, men det har dei ikkje... Altså; eg blir der eg er i rekkja. Eit blikk i spegelen fortèl meg at det etterkvart har blitt ein lang hale bakover. Sjåføren framfor meg er tydelegvis òg ei pyse. Han viser i alle fall ikkje teikn til å prøve å køyre forbi, og på dei lange, oversiktlege strekningane i Ytredalen er det heile tida møtande trafikk... Ellers hadde kanskje vedkommande gjort eit forsøk der?

Snart i Vadheim no. Bubilane skal sikkert innover den fagre Sognefjorden. NEI, skal dei ikkje???? Dei blinkar til høgre i krysset... Det går seigt oppover svingane. Er det noko eg IKKJE er, så er det tolmodig, og det begynner eg å kjenne no. Eg prøver meg med eit par støyt i fløyta. Dei må no vel sjå i speglane sine at dei har ei lang rekke bak seg?? Eller ser dei konsekvent rett fram, utan å ofre ein tanke på at det kanskje er andre som er ute på vegen akkurat denne dagen òg...? Eg innser at det siste er nok tilfelle. Irritasjonen boblar i meg. Det er slikt som kan skape trafikkfarlege situasjonar. Men pyser køyrer jo ikkje forbi, så eg har ikkje tenkt å gjere noko farleg! Det undrar meg igrunn at ikkje nokon av dei lenger bak i rekkja er mindre pysete enn meg, og tek sjansen på å køyre forbi tre-fire bilar, for så å flette seg inn i "køa" litt lenger framme. Men det er visst tolmodige sjåførar alt i hop...

Opp på Hovden. Ned frå Hovden. ENDELEG! I det vi kjem ned på flata seinkar den bakerste bubilen farten, og blinkar seg ut til sida. Reknar med dei køyrer i lag desse to bilane, så då gjer vel den fremste bilen det same. Men nei - så vèl skulle det sjølvsagt ikkje vere... Vi held fram som før, med "kolonnekøyring". Fylgjet rullar forbi Torvund og Aven i sakte kino. Men så... No har visst den fremste bubilen kasta eit aldri så lite blikk i spegelen, og oppdaga at reisekameraten faktisk ikkje ligg like bak lenger.... Så i Avenbukta slepp vi forbi! Det var jammen på høg tid! Eg trakkar til på pedalen, og lèt irritasjonsadrenalinet etterkvart sleppe taket. Å ligge litt i overkant av fartsgrensa, følest jo som å køyre jetfly no, etter det tempoet vi har hatt alle desse mila...

Så nærmar vi oss Alværa. Men; eit stykke der framme....  Er det ikkje........ein bil med campingvogn...??? Eg må berre flire av heile greia. Går det an å ha meir uflaks? Den grå personbilen ligg fortsatt framfor meg - altså bak bilen med campingvogn. Det betyr at forbikøyring er utenkjeleg, no som i stad. I alle fall for meg. Her er det jo dessutan stadig møtande trafikk. Så vi køyrer pent på rekkje og rad ut til Lavik... Der svingar turisten inn på Statoil, og få meter lenger framme køyrer den grå kompisen min ned mot ferjekaien. Skal tru om han rakk den ferja han i utgangspunktet hadde tenkt...? Sjølv tek eg av mot Lavikdalen, og no har eg ingen bilar framfor meg, for første gang på mange, mange mil. Derimot går det ikkje så lenge før eg ser at ein kvit Mercedes, som låg litt bak i rekkja tidlegare, tek innpå meg - og køyrer forbi! Steike - han var jammen modig :)

Du skal ikkje sova burt sumarnatta

På denne årstida er det igrunn greit å jobbe nattevakt. Særleg om vèret er fint, slik som no. Det blir ikkje skikkelig mørkt. Berre nesten, ei kort stund sånn over midnatt ein gang.

Fuglane syng heile tida. Trudde faktisk at dei brukte å ha ein "pause" høgste natt, men den kan ikkje vere lang...?
Det er berre 6 grader, så det er kjøleg. Lufta er fylt av nydeleg dunst frå hegg - og det er noko av det beste eg veit! Over Tveit heng ein stor, gyllengul måne, som spreier ei vakker lysstripe på sjøflata. I sør er det "blåtime", der himmel, fjell og sjø går ton i ton. I nordøst er himmelen lys, lys blå, og er klar til å la sola sleppe fram om nokre timar, denne første dagen i den første sommarmånaden.

Nei, ein skal ikkje "sova burt sumarnatta", men sjølv om eg må sove litt på dagtid etter å ha jobba nattevakt, så søv eg berre nokre få timar, og dermed får eg nyte nesten heile døgnet, eg:)