Med kamera i lomma

Eg minnast så godt eitt av dei aller første bilda eg tok. Vi var på ein ferietur, og eg kunne vel vere rundt seks-sju år gammal. Eg fekk låne kameraet til pappa for å fotografere tanta mi. Bildet kan eg endå sjå framfor meg, og eg har det vel i eit album ein eller annan stad. Mellom høge, nakne granstammar måtte ho stille opp med ein bukett røsslyng i handa, og smile pent:) Eg hugsar kor stolt eg var då bildet vart framkalla. At det var uklårt, og at det igrunn var alle trestammane som vart hovudmotivet, det var absolutt ikkje vesentleg for ei jente på den alderen.

Nokre år seinare drog eg til Solund på sykkeltur med klassen min. Pappa var snill å la meg låne kameraet sitt. Det var av den manuelle typen, så både blendaropning og lukkartid måtte stillast inn. Dette var noko eg slett ikkje hadde greie på, så eg hugsar pappa laga ein lapp til meg med forklaring på korleis eg skulle stille inn, alt etter om det var overskya eller sol. Kameraet var på ein måte festa inni ei slags veske, med ein hard front som verna objektivet, og som kunne kneppast av og på. Inni der hadde eg lappen liggande. Og "oppskrifta" til pappa fungerte nok bra, for det vart absolutt fine bilde frå turen:)

På ungdomsskulen hadde eg foto som valfag. I tillegg til å få litt meir generelle kunnskapar om emnet, fekk eg prøve meg på framkalling i mørkerom. Det var spennande! Eg kan endå mane fram den spesielle, litt syrlege lukta av dei ulike væskene vi nytta. Kvar veke såg eg fram til desse foto-timane, der vi fekk prøve og feile. Lærerikt!

Til konfirmasjonen fekk eg mitt eige kamera. Eit heilautomatisk kamera av merket Nikon. Kor mange filmrullar som gjekk igjennom dette, det har eg ganske enkelt inga aning om, men det var mange! Eg fylte det eine albumet etter det andre. Ikkje minst etter at eg vart mamma! Å få alle situasjonar rundt babyen festa til filmrullen, var viktig for meg. Dei første smila, den første grauten, leik og gråt, det første steget som vart tatt - og seinare også alle bursdagar, ferieturar, første skuledag, og sjølvsagt også massevis av kvardagshendingar. Når eg høyrer foreldre seie at dei tek lite foto av ungane sine, så trur eg ikkje dei er klar over kor store verdiar dei går glipp av!
Vel; etter åtte år var det stopp... Det kjære kameraet mitt begynte å jukse, og det rett før eg skulle gifte meg!! Det var med andre ord krise! Nytt kamera måtte kjøpast før bryllupet - det var det ingen tvil om. Eg investerte i speilrefleks. Minolta denne gangen. Fantastisk! Eg tok mange tusen foto med det kameraet, av blanda kvalitet... Berre dei beste fekk plass i album, naturleg nok. Som eg har fått fram i eit tidlegare innlegg, så må eg vel reknast som perfeksjonist. Også når det gjeld album. Kvart einaste foto får plass i kronologisk rekkefylgje, og tekst og dato er ein sjølvsagt ting. På ryggen av albuma står årstalet for innhaldet, slik at det skal vere lett å finne fram foto frå ei bestemt hending. Ingenting er som eit ryddig album, og eg håpar at det i framtida vil vere til stor glede for ungane mine og deira etterkomarar, når eg ikkje lenger finst. Dei skal sleppe å lure på kven som er avbilda, kva årstal bilda vart tatt, eller kva slags situasjon eg har fotografert. Det trur eg er verdifullt!
Før verda vart digital på dette området, så fylgde det alltid med fem-seks strimlar med negativar kvar gang eg fekk framkalla ein film. Også desse måtte det vere orden i, så klart! Så dei vart sett i negativalbum, også i kronologisk rekkefylgje, og med ei nummereret liste som ga full oversikt.

Men etterkvart skjedde det revolusjonerande ting. Digitale kamera gjorde sitt inntog. Men nei, dette skulle eg slett ikkje ha! Eg hadde sett bilda som pappa hadde tatt med sitt digitale kamera, og eg likte dei ikkje. Det gjekk liksom an å sjå at dei var digitale... Og når eg ser dei bilda den dag i dag, så meinar eg framleis det same. Men eg skjønnar jo no at det truleg var kvaliteten på kameraet som sikkert ikkje var den beste. Vel-vel; eg tviheldt i alle fall på mitt gode, gamle speilreflekskamera, eg. Digitalt var heilt uaktuelt! Men smått om senn såg eg jo at det var svært mange fordelar med digitale foto. Det var så mykje ein gjere med bilda. Ja, det fanst jo ingen grenser for redigering og bruksområde! Smart, igrunn... Eg måtte nok innrømme det. Men enn så lenge klarte eg meg med det kameraet eg hadde.

For tre-fire år sidan fekk eg ein liten, hard pakke til jul. Kan du gjette kva som skjulte seg under papiret? Nettopp! Eit digitalt kamera - heilt utan at eg hadde hatt det på ynskjelista ein gang! Det vart mykje knipsing den jula. Måtte prøve ut ting og tang. Berre det at eg kunne sjå bildet med èin gang, var jo ein revolusjon! No slapp eg å ta tre ekstra bilde av same motiv, berre for å vere sikker på at i det minste èitt av dei skulle bli bra, og så vart eg sittande med fire-fem like bilde når eg fekk dei framkalla... For no kunne eg berre slette dei mislukka bilda etterkvart, og ta eit nytt. Supert!

I ettertid har eg også investert i eit digitalt speilreflekskamera, så eg kan velje kamera etter kva situasjon eg treng det i. Det er ikkje alltid så praktisk å drakse på eit stort speilreflekskamera på ein fjelltur f.eks. Då er det greiare å putte det vesle kompaktkameraet i lomma. Dei siste åra er det nok naturen som har vore hovudmotivet mitt. Dette heng delvis saman med at ungane mine har blitt store, og ikkje lenger syns det er like kjekt å bli fotografert av mamma... Men på fjellturar har eg kameraet veldig ofte med meg, og gjerne også på lengre bilturar. Uventa motiv kan brått dukke opp, og det er gjerne det som gir dei beste bilda! Èin ting har eg i alle fall lært, at om eg ikkje har kameraet med, så kan eg vere sikker på at det dukkar opp eit motiv eg gjerne skulle ha fanga i linsa... Betre å ha det med èin gang for mykje, enn èin gang for lite:) Og er det nødvendig, så legg eg meg gjerne strekk ut på våt mark for å få akkurat det bildet eg vil ha. Eit motiv på bakkenivå kan ikkje takast ovanfrå - enkelt og greitt!

135 mm-filmrullen vart altså historie også for meg, sjølv om eg hang litt etter...  Det gamle kameraet mitt har eg ikkje eingang tatt vare på som ein suvenir. Det har ganske enkelt gått i bosset. Eg har nok av "kjekt å ha"-ting frå før, så eg treng slett ikkje samle på ein ting eg aldri meir kjem til å nytte. For no kan eg ikkje eingang hugse korleis det var å ta eit foto utan å kunne sjå resultatet med èin gang... Det hadde eg neppe takla i dag:)