"Alle fugler små de er kommet nå tilbake"

Vi har skogen ganske tett innpå huset. Det treng ikkje alltid vere positivt. Mykje lauv samlar seg på tunet om høsten, nokre av trea er så høge at dei skyggar for morgonsola, mose gror på taket og det blir sopp på husveggen. Men èin positiv ting fører det i alle fall med seg: Det blir livleg aktitivet i trea i sommarhalvåret! I grantoppane syng svarttrosta dei vakraste melodiar, både på morgonkvisten og på kveldstid. Det finst vel knapt noko meir fredfullt enn å gå ut på tunet ein kjøleg vårkveld, og berre lytte til svarttrosta - eller "sysvorta" som vi seier. På dagtid er det helst dei ulike meisene sitt orkester som rår mellom greinene. Men det er med fuglane som med oss menneske; dess betre vêr, dess betre humør. Ein regntung dag er det ikkje så mykje fuglesang. Men i dag har sola forgylt landskapet, og då står det Crescendo på notearket til dei små kvitrande skapningane. Volumet stig markant! Av og til må eg berre stoppe opp og nyte det. Ingenting gir meir vårkjensle for meg, enn den intense kvitringa.

Eg har alltid stelt pent med fuglane. I åresvis har eg fòra dei om vintrane. Det er ikkje berre èin 25-kg's sekk med solsikkefrø som går med i løpet av ein sesong... Og i tillegg til frø får dei meisebollar og fuglenøtter. Det er kjekt å fylgje med på kva slags fuglar som finn vegen til matfatet, og eg har lært meg alle sortane. Og når våren kjem, så får eg godt betalt for at eg har hjelpt dei gjennom vinteren!

I min ungdom laga eg ein del fuglekassar. Farfar hjelpte meg å henge dei opp på Norevikane, der han og farmor budde. Dei var begge glad i natur, dyr og fuglar, og tykte det var kjekt at også eg hadde interesse for dette. Kvar vår heldt farfar nøye "rekneskap" med kva slags fuglar som hadde busett seg i den enkelte kasse, og han heldt meg oppdatert på dette. Eg trur han hadde stor glede av å rusle rundt og sjekke om vordande foreldrepar hadde slått seg til ro i mine heimesnekra "leilegheiter". Farfar vart etterkvart ganske tunghøyrt på sine gamle dagar, og oppfatta ikkje lenger den vakre fuglesangen. Det var nok eit sakn for han. Eg har mange gangar prøvd å sette meg inn i korleis det må vere... Tenk å ikkje høyre fuglekvitringa om våren...!?

Eg går ein tur på Postveien i solskinet. Kvitveisar dannar store kvite teppe,og står der og nikkar lett med kronblada sine - der friske, nye grasstrå så smått har begynt å ta plassen for det visne fjorårsgraset. Humlene surrar frå blomst til blomst. Blåbærplantene vitnar om at det kan bli mykje antioksidantar i frysen min i år òg - om dei får riktige forhold framover. Eg har kameraet med meg, og stoppar opp for å ta nokre bilde.

Fuglane akkompagnerer meg under heile turen. Kvardagens mas og plikter kan sleppe taket. Eg kan seinke skuldrane litt. Puste inn frisk luft og kjenne sola varme, samtidig som eg brukar kroppen. Det gir meg påfyll i store dosar. Eg får lada batteria. Jo, jammen er det godt å vere til...