Tre damer og to trapper

Høyanger er kjend for sitt årlege trappeløp. At eg sjøl nokon gang skulle gå i dei trappetrinna, hadde eg vel aldri trudd. Tanken har ikkje streifa meg ein gang. Men med spreke, inspirerande og initiativrike trimvenner kan alt skje... Å gå i snø til låra for å komme opp på Laviksåta, ja - det er no èin ting... Eg hadde no aldri trudd at eg skulle bli med på det heller. Men TRAPPENE? Eg som liksom kjenner det i låra når eg har gått to etasjar opp på Førde Torg...?! Men eg vurderer ikkje eingang å seie nei når eg får spørsmål om å bli med. Ikkje i det heile tatt. Eg ser på det som ei fantastisk spennande utfordring. Klart eg er med!


Eg står opp til knallblå himmel og strålande sol. Men det er berre 1,7 grader, så ulltrøya blir tatt på. Kan hende er det kald vind når vi kjem opp i høgda. Eg møter Hanne og Ann-Elisabeth ein times tid seinare. Turen går så innover langs Sognefjorden, som er ekstra vakker når vèrgudane syner seg frå si beste side denne vårdagen.


Straks vi kjem til Høyanger ser eg trappene langt der inne i dalen. Eg har no vore i Høyanger mange gangar, og den trappa der løpet går, har eg dermed køyrt forbi like mange gangar. Men at det faktisk er endå ei trapp der, det har eg igrunn aldri tenkt over... Det er med litt skrekkblanda fryd eg ser innover. Det ser jo ut som trappa går opp langs ei meir eller mindre loddrett fjellside...? Og DIT skal vi altså opp!


Få minuttar seinare er vi klar. Hanne meinar vi brukar ca ein halv time til toppen. Med friskt mot tek vi det eine trinnet etter det andre - gang etter gang etter gang. Pulsen går fort oppover. Kroppen ikkje fullt så fort... Noko høgt tempo kan vi ikkje halde her, nei! Her og der står det eit merke som seier kor mange trinn vi har gått. Eg innser at det er slitsomt allereie etter tre-fire hundre trinn. Men vi har mange igjen, og opp skal vi! Humøret og innstillinga er på topp:) Nokre få sekundar pause. Må ta meg bittelitt inn igjen. Nett sjå litt på utsikta ned mot Høyanger. Så er det på'an igjen. Trinn for trinn. No skal vi berre nett opp den bratta her, seier Hanne, så flatar det ut. Takk - det blir bra! Men; eg slår fort fast at det er akkurat like bratt her òg. Det er berre det at trinna er bytt ut med ein langsgåande flake. Vel, eg slepp i alle fall å løfte beina like høgt som i trinna, så litt lettare blir det - eit halvt minutt eller så. Nye trinn. Men no nærmar vi oss. Pulsen har heile vegen lege jamt på rundt 170-175. Det blir ganske tett mellom pausane mot slutten. Det er igrunn ikkje låra som er det verste, men pusten. Det er hardt å ha så høg puls over lenger tid. Med andre ord er eg ikkje nok uthaldande. Hanne er plutselig eit godt stykke lenger framme - sprek som "berre juling". Ann-Elisabeth er like bak meg. Der er Hanne på toppen! OK - berre litt til no... Kom igjen! Eg mobiliserer kreftene, og tenkjer at det aller siste stykket skal eg gi litt ekstra. Eg pustar kontrollert, og tek to og to trinn. I det eg er framme viser klokka at eg har brukt 33 minuttar. Pulsen er oppe i 181, og eg er kjempesliten - men det er jo heile poenget:) Og det skulle vel berre mangle òg, etter å ha gått 2400 trappetrinn?! No ventar ein liten pause med litt påfyll. Det er vindstille, og sola skin over snødekte fjell her oppe i høgda. Herlig fred og ro. Men vi må vidare. Vi skal jo gå èi trapp til, hadde vi tenkt! Vi vèl å gå stien ned att. Tørt og fint mellom bjørkestammar, der våryre småfuglar kvitrar.


Så går turen litt utover forbi sentrum, der trappeløpet går av stabelen kvart år. Eg blir nesten mållaus når eg ser kor BRATT det er, og eg har absolutt ingen ambisjonar om å prøve å slå rekorden på vèl 8 minuttar opp... Her er det heilt klart brattare enn i den første trappa, og trinna er høgre. Fordelen er at det er "berre" 1268 trinn. Her er antal trinn godt merka oppover. Det gjer det litt lettare å halde koken. I alle fall når vi har passert halvparten... Det er TUNGT. No går eg igrunn berre på viljen. Må stoppe ofte. Nett kaste blikket ut over fjorden, som speglar fjella og solstrålane. Eg ser berre i ryggen på Hanne, som i mine auge ser ut til å gå leikande lett avgårde ein god del trinn over meg. Ho ropar ned når ho passerer trinn nr 1000. Jadå - no nærmar det seg! Men eg må ha ein 10 sekunds-pause for kvart 50.trinn no... Det same må Ann-Elisabeth. Så eg er i godt selskap, heldigvis:) Eg ser nedover trappa. Ein skal ikkje ha høgdeskrekk her, nei... Ser vegen langt, langt der nede. Ei heller bør ein ha problem med balansen, for å sei det sånn. Det er vanvittig bratt ned, og eg ville ikkje ha rulla nedover her frivillig akkurat... Siste trinna går tungt, men endelig er eg oppe! Det kjennest godt. Veldig godt. Tømmer flaska for vatn, men lovar meg sjøl at når eg kjem ned att til sentrum skal eg kjøpe ei iskald Pepsi Max! Vi har knapt fått igjen pusten før vi begynner å diskutere om vi skal vere med på trappeløpet i juni... Ja, vèl å merke i trimklassen då. Altså har vi ikkje kjempa hardare for å komme opp, enn at det likevel ga lyst til å prøve igjen:)


Vèl fornøgde ruslar vi ned att gjennom byggefeltet mot sentrum. Praten går lett. Og så spørs det då, om føtene går like lett i morgon... ;p





Takk til Hanne og Ann-Elisabeth for ein fantastisk dag! Håpar vi får mange fleire slike:)