Du plagsomme søtsug - gå din vei !

I fjor sommar fekk eg ei ny "venninne". Helena heiter ho, og jobbar hos Grete Roede. Etter å ha innsett at eg rett og slett ikkje lenger hadde nok motivasjon til å klare å gå ned i vekt på eiga hand, bestemte eg meg for å prøve eit nettbasert kurs. Gjennom åtte veker skulle Helena hjelpe meg til eit sunnare liv og ei slankare linje. Motivasjonen var på topp. Plutseleg dreia kvardagen seg veldig mykje om kaloriinhald, trimpoeng og kosemerke. Så sant eg var heime og hadde tilgang til kjøkkenvekta mi, så vog eg alt eg putta i munnen, med unntak av grønnsaker. Eg åt igrunn akkurat same maten som før, berre i mindre mengder. For kvardagskosten min har vore heilt normal. Det har berre blitt litt for mykje...  Sjøl om eg i lang tid har bakt grove brød og hatt fokus på å ikkje bruke meir sukker og fett i maten enn nødvendig, så kan ein likevel ikkje hive innpå i store mengder utan at det får sine fylgjer. Til dømes inneheld grovbrød mykje kaloriar, og ein kalori er no ein kalori - anten den kjem frå brød eller anna mat, så her må ein vere obs. Eg fekk meg i alle fall mange a-ha-opplevingar då eg begynte å vege maten. Svært lærerikt på mange måtar! Frukt og grønt har lenge vore ein sjølvsagt ting for meg å ete dagleg, og eg syns det er GODT. Men eg skal ikkje stikke under ein stol, at eg i tillegg også synst at søt mat er veldig godt... Kaker, vafler, gjærbakst, sjokolade, kjeks, is - you name it... Det finst igrunn ikkje ein ting i den kategorien der som ikkje går ned på høgkant hos meg. Og eg har liksom aldri forstått kvifor eg skal nøye meg med eitt eller to kakestykke, viss eg kan ta fem...??? Ja, ikkje før etterpå i alle fall... Men dette skulle altså Helena hjelpe meg med å takle. Mental trening er aktuelt i Grete Roede. Her skal ein på førehand bestemme seg for kor mykje ein skal ta, og halde seg 100% til det. Altså; er eg i selskap og ser at is og eplekake blir sett fram på bordet, så skal eg bestemme meg for at eg skal ta èin klatt med is (helst ikkje så altfor stor), og èitt lite kakestykke. That's it! Jo, eg syns eg var flink med desse kosemerka mine. Kosemerke er eit visst antal kaloriar av nei-mat som ein har "disponibelt" kvar veke. Ja, for ein SKAL jo kose seg. Ein må berre lære seg å begrense den kosen, liksom...

Ting gjekk på skinner. Eg vart endå flinkare til å trimme enn før, og vekta gjekk fortare nedover enn forventa. Buksene vart romslege, og belta måtte strammast. Ein fantastisk følelse!

Så skulle vi vekk nokre dagar. Minstejenta skulle delta på Landsskyttarstemnet på Evje. Eg hadde framfor meg fem dagar utan kjøkkenvekt. Fem dagar! Men Helena heldt optimismen oppe i meg. Dette skulle gå så fint, så! Eg hadde jo dei siste vekene lært meg omtrent kor mykje, og kva, eg kunne ete i løpet av ein dag. På avreisedagen laga eg meg niste. Ein matboks med grovbrød, og masse sunt og fargerikt eg kunne knaske på. For eg skulle ikkje innom ein Statoil-stasjon og kjøpe meg tre ferske rosinbollar for 29 kroner! Nehei! Då vi kom fram til hytta var vi slitne og svoltne. Vi stakk innom butikken og handla litt der, før vi laga oss eit måltid. Ein eller annan i familien - eg veit ikkje kven - putta ein pose med gifler i handlevogna.

Desse små, saftige og litt klissete kanelbollane, veit du, som har "best-før-dato" sånn cirka to år fram i tid. I høgste grad nei-mat for meg, så denne posen skulle eg ikkje lukte på eingang! Men, så skjedde det noko som eg ikkje heilt forstår. Då eg hadde ete kveldsmaten min, så gjekk liksom høgrehanda sånn heilt av seg sjøl bort til posen med desse klissete bollane. Oi, den glei lett ned, gitt...! Og èin til, og endå èin... Men det fanst ingen angreknapp... Gjort var gjort. Eg fekk berre starte med blanke ark og fargestifter til neste dag.

Freia lanserte ein ny sjokolade på desse tider. Melkesjokolade med bitar av jordbær. Når vi neste dag går i butikken for å handle litt småtteri, blir ei sånn stor sjokoladeplate med i posen, i tillegg til ei eplekake og ein Stratos. Mental trening. Eg skal ta berre tre ruter av den nye sjokoladen. Og sånn ferdigkjøpt eplekake er jo ikkje godt ein gang, så den treng eg slett ikkje smake på. Dei andre likar ikkje den nye sjokoladen. Desse jordbærbitane var visst ikkje noko særleg. Dermed kan eg ta fram Knutsen og Ludvigsen sin tankegang frå då dei skulle dekke bord til kongen som ikkje kom: Då blir det meir til meg! Jahh! Men den eplekaka... Skal eg smake på den likevel...? Ny form for mental trening. Eg spør meg sjøl om kva som er viktigast for meg no; å framleis gå ned i vekt, eller å ta eit stykke av den kaka berre fordi eg har lyst på meir søtt...? Æh! Eg er på jo på FERIE! Må no leve litt òg! Dessutan har eg jo allereie ete meir sjokolade enn eg skulle. Så eg bestemmer meg for å utsette den mentale treninga...

Om kvelden, etter ein dag på Evjemoen blant tusenvis av skyttarar og tilhøyrande familie, blir det bestemt at alle vi frå Hyllestad skal samlast til felles grilling. Kjekt og sosialt. Alle handlar inn kvar til seg og sin familie. Pølser og brød, kyllingfilèt til meg som skal ete magert, grøn salat og potetsalat. Mental trening. Eg skal ete èin kyllingfilèt, grøn salat og litt potetsalat. Ungane er opptekne med bading og kanopadling, og har ikkje "tid" til å ete så mykje som dei i utgangspunktet trudde. Så kva gjer vi med alle pølsene vi har grilla for mange av? OK, eit par-tre pølser med brød kan vel ikkje bety så mykje til eller frå? Og ein god klatt med potetsalat smakar veldig godt attåt...

Vi er vèl heime att etter turen. Det er tre dagar til eg skal levere rapport til Helena. Uff... Det KAN ikkje vere riktig at eg har gått opp to kilo?? To kilo på fem dagar??!! Snakk om nedtur... Men Helena gir meg oppmuntring. Du skal ikkje samle på nederlaga, skriv ho til meg, på ei blandig av svensk og norsk. Legg dei bak deg, og gå vidare! Jepp, verre er det ikkje. Eg startar på nytt med Prøysens blanke ark og fargestiftar, og det tek forbausande kort tid å få dei to kiloa vekk att.

Målet er nådd før kurset er avslutta. Eg bestemmer meg for å gå ned eit par-tre kg meir enn eg i utgangspunktet hadde tenkt, sidan eg likevel har igjen litt av kurset. Eg er jo så godt i gang. Ting går av seg sjøl no, og eg kjenner kor mykje betre eg har det på alle måtar når eg et sunt og trenar mykje. Og at vekta har gått ned er jo på ein måte "berre" ein tilleggsbonus. Helena anbefalar meg å ta eit "Hald vekta-kurs" når eg er ferdig. Dette for å få rettleiing i korleis eg gradvis skal auke matinntaket mitt etter dietten, for å unngå å legge på meg igjen. Eg bestemmer meg for det, og gler meg til at Helena no skal fylgje meg heilt fram til sommaren.

Høsten går greit. Vekta er stabil, og eg føler meg vèl. Etterkvart blir butikkane julepynta. Eg må kjøpe meg nye kle til julefeiringa, no når eg har minka ein del centimeter både her og der. Så er det på tide å tenkje på å fylle frysen og kakeboksane. Eg set opp ei liste over småkaker eg har lyst å lage. Har funne eit par nye oppskrifter eg har lyst å prøve dette året. Dessutan bestemmer eg meg for å bake både tjukklefser og lefsekling. Det vart ikkje gjort året før. Og loff og julebrød må vi ha. Og sylteflesk, sjølvsagt.

Lukta av nybakte pepperkaker spreier seg i huset. Herlig! Men den mentale treninga gjekk rett i vasken. Det er nemlig ikkje berre ungane som likar pepperkakedeig. Mora òg... Det er jo berre SÅ himmelsk, man...!! Og så må eg jo smake på kakene i tillegg. Men no er magen min vant med sunn mat i ikkje så altfor store mengder. Så no blir det protestar. Eg er rett og slett uvèl. Slik blir det store delar av desember. Og julehelga vert intet unntak. Det blir ganske enkelt for mykje av feil type mat. Det er plutseleg ikkje så kjekt å gå i det nye skjørtet eg har kjøpt meg, med stretch-belte på...

Nytt år. Nye, blanke ark. Eg avtalar med Helena at eg skal gå tilbake til eit dagleg inntak på 1300 kaloriar ein periode. Men den perioden blir lang. Motivasjonen er dårleg. Søtsuget vart vekt til liv i jula. Det ligg der som ein demon og truar meg heile tida. Alt av søt bakst i frysen står i fare for å få eit kort liv, og det gjer også Nugattiboksen i skapet... Og har eg ikkje noko godt, så går det jo an å lage noko godt. Det er berre å gape opp og putte inn! Flott og stabilt vintervèr gir meg mange skiturar der eg forbrenner masse kaloriar. Det blir også ein del fjellturar til fots. I tillegg trenar eg litt styrke, og eg trenar med Friskis & Svettis to kveldar i veka. Enkelte veker har eg svært mange trimpoeng. Men det er ikkje nok... Inntaket er høgre enn forbruket. Det reknestykket er enkelt. Det blir mange rop om hjelp til Helena, som på beste vis prøver å hjelpe meg tilbake på rett kjøl, med gode råd og oppmuntringar basert på kunnskap og erfaring. Og det skulle jo berre mangle. Ho har jo betalt for det. Men eg er SÅ glad for at eg har henne akkurat no, og til slutt klarar ho å hjelpe meg tilbake til målet - endeleg! Men no står jo påska snart for døra...!? Eg skal ikkje fylle kakeboksane mine til påske, neidå, men likevel... Det blir alltid litt ekstra i høgtidene. Eg innser at det kan bli ein ny nedtur. Og ganske riktig; det blir det...

No er det snart tre veker sidan påske. Søtsuget riv og slit i meg heile tida. Eg opnar stadig skapet på kjøkkenet og ser på rosinboksen og Nugattien som står der. Skal - skal ikkje... Øver meg på mental trening. Av og til lukkast eg, men i dei fleste tilfella gjer eg det ikkje... Men eg gir ikkje opp. Eg har endå aldri tenkt at er løpet køyrt, og at eg like godt berre kan halde fram med å ete "feil". Aldri! Eg er "stadig optimist" som Lillebjørn Nilsen syng, og satsar på at eg skal klare å komme tilbake på rett spor. Mange gode vanar er nemlig innarbeidd i løpet av Grete Roede-kurset, og dei vil eg gjerne ta med meg vidare. Og eg veit kor mykje betre eg har det når eg et sunn mat i riktige mengder, og ikkje minst kor mykje meir vèl eg føler meg "utanpå". Eg har framleis mange kilo i minus i forhold til utgangspunktet, men eg veit at no MÅ eg snu, om eg ikkje skal legge på meg meir. Dessutan; det er ikkje lenge til den mykje omtalte BIKINISESONGEN er her! Så ver så snill, du plagsomme søtsug - GÅ din vei!