Livsglede

Det var tungt å stå opp i dag då klokkeradioen begynte å "mase" halv åtte... Men då eg såg SOL og knallblå himmel kvikna eg fort! Allereie før eg hadde ete opp frukosten og fått ungane avgårde til skulebussen, hadde eg bestemt at i dag måtte det bli ein fjelltur. Definitivt! Rydda litt på kjøkkenet, og sette på ei maskin med kle, og før kl var ti var eg på vei ut døra. Trym, min firbeinte turkamerat, fekk vere med. Han skjønte jo kva som skulle skje lenge før eg hadde nevnt ordet "tur" - som forøvrig er eit ord vi må vere forsiktige med å bruke i tide og utide heime hos oss. For han veit kva det betyr, og det kan fort skape falske forhåpningar hos han om vi seier det på feil tidspunkt... Han begynte å logre på halen og svinse glad rundt omkring allereie når han oppfatta at eg skifta kle. Han veit at det i beste fall kan bety at vi skal på fjellet:-) Og då eg tok tak i buret hans for å sette det ut i bilen, så formelig DANSA han rundt meg og bjeffa ivrig, mens det nesten lyste av dei brune augene under dei kvite pelsbustene. Då visste han at han hadde hatt rett i sine antakelsar...

Turen går mot Sauesnyken, 507 m.o.h. Grei start. Skogsveg eit langt stykke, og her var det fantastisk flott fuglesang i dag! Der stien tek av frå skogsvegen blir det meir variert underlag; blaute myrar, farlege røtter ein kan snuble i, steinar og berg. Siste stykket er bratt. Eg kikkar på pulsklokka. 172 slag i minuttet. Det brenn litt i låra no, og eg verker litt i leggmusklane. Men eg går på! 175 i puls. Eg er sliten. Men likevel ikkje verre enn at eg klarar å halde tempoet oppe, og berre fortsette. Trym held trufast fylgje. 177, 178... VELDIG sliten no, men eg går. Tenker med eitt at her var det plutselig veldig lite fuglesang...? Terrenget blir ein anelse slakkare heilt mot slutten, og pulsen går litt ned. Eg er fortsatt sliten, men veit at no er det ikkje langt igjen. Der ser eg toppen - trur eg. Hadde eit øyeblikk gløymt at det er ein liten topp bak der igjen... Orkar eg gi LITT meir dei aller siste metrane...? FRAMME! Herlig! Gradestokken på toppen viser 10,5 grader, men det er kald vind. Pulsen rasar fort nedover, mens eg leitar fram trimpostboka og noterer navn og dato. Eg tek innover meg den storslåtte utsikta. Snøkledde fjelltoppar, snaue berg og blått hav. Fantastisk vakkert! Ei virkelig god belønning for strevet:-) Eg tenkjer på kor heldig eg er som er i stand til å komme meg opp hit. At eg kan bruke beina mine, kjenne kor godt det er å bruke kroppen, kjenne at eg blir sliten - for så å kunne nyte dette synet når eg er vèl framme!

Eg parkerer heime på tunet etter endt tur. I det solvarme bedet langs veggen, summar humlene i vårblomstrane. Den kvite kuleprimulaen min står i full blomst. Nest etter påskeliljene, er det min favoritt om våren.

Vaskemaskina er ferdig. Eg heng plagga på snora mi, og lar dei soltørke. Deretter tek eg fram hagesaksa. Eg har nokre busker som må klippast litt. Samtidig kan eg nyte sola. Men klokka går fort. Snart må eg lage middag til ungane kjem heim frå skulen. Så eg tek ein dusj, får på meg den svarte uniforma mi (sidan eg skal på jobb rett etter middagen), før eg finn fram det som skal bli dagens hovudmåltid. Mens det kokar i grytene ordnar eg nista mi. Ikkje så lenge etter kjem minstemann inn døra. Raud og frisk i kjakane. Svolten etter ein lang skuledag. Då er det godt at mamma har middagen ferdig:-)

Så må eg igjen sette meg i bilen. Jobben ventar. Men eg har ein jobb eg trivast med. Ein jobb det stort sett alltid er kjekt å gå til. I dag er intet unntak. Eg har hatt ein god dag, med gode opplevingar og inntrykk, så eg føler meg frisk og opplagt til vakta mi. Ja, eg føler meg rett og slett livsglad:-)