Gryteklutar med rett farge

Om nokon ber mannen min beskrive meg med få ord, er det ganske sannsynleg at ordet perfeksjonist vert nemnt... Eg er nemlig ein sådan, i hans auge. Av døme kan nemnast då eg skulle legge skiferheller i ei trapp i hagen. Med lite erfaring på området, såg eg det nødvendig å lage mal til alle hellene som skulle skjerast. Dette var tidkrevjande. Eg ville ha jamn breidde på fugene, og kantane på hellene som stakk utfor trappetrinnet skulle helst flukte med kvarandre så bra som mogeleg. Gubben hadde ansvaret for å styre vinkelsliparen. Stort sett gjekk dette greit, men ikkje alle hellene vart slik eg ville ha dei - fordi strekane ikkje vart fulgt til punkt og prikke under skjeringa (i alle fall meinte no eg at det var det som var grunnen). Fugene ville ikkje få jamn breidde. Altså; her måtte det rissast opp på ei ny helle, og skjerast på nytt - til gubbens store frustrasjon. Men han fann det etterkvart best å ikkje protestere...

Neste del av prosjektet bestod av å legge hellene i sement. Det er ein jobb som krev at ein er nøye. Det er nemlig viktig at hellene har eit visst fall, slik at Vestlandsregnet renn ut av trinnet. Her må altså vater nyttast. Men same kor nøye eg jobba, så var desse hersens boblene i vateren stadig på feil side av streken... OK, det var berre å ta opp igjen den aktuelle hella, legge på meir sement i den enden det vart for lavt, og prøve på nytt. Eg rugga forsiktig hella ned i sementen, slik at ho skulle syge seg fast, og så var det ny kontroll med vateren. Av og til var eg heldig, andre gangar ikkje, og eg måtte prøve endå ein gang... At det litt i bakgrunnen stod ein mannsperson og prøvde å fortelle meg at det var nøye nok no, det tok eg igrunn ingen notis av. Nøyaktig ville eg ha det - punktum! I bakhovudet dukka pappa sine ord opp, frå den gangen eg heldt på å lage utepeisen min, og eg styra på for å få eit mest mogeleg perfekt resultat: "Da e no ikkje noke møbel. Da ska ve litt røft", sa han. No er vel kanskje ikkje han den rette til å uttrykkje akkurat dei orda då, for hagen til foreldra mine trengst ikkje studerast omstendelig, for å sjå at der er ikkje ting gjort tilfeldig... Utallige trapper, murar og plattningar prydar hagen, og etter mine vurderingar er det i alle fall ingenting der som burde ha vore gjort om att. Men; pappa har lang, lang erfaring innan dette feltet, og mitt arbeid verken kan eller skal samanliknast med hans. Likevel skal eg no sei meg einig i at eit hageprosjekt som ein mur eller ein peis, ikkje er noke møbel. Det treng ikkje vere 100% i vater, og vinklane må ikkje vere 90 grader. Men samtidig ligg det mange timars arbeid bak eit slikt verk, og sjøl om det kan vere ting som andre slett ikkje legg merke til, så vil i alle fall ikkje eg gå og irritere meg over skjønnheitsfeil... Det er ikkje lett å rette opp att det som ligg i betong...

Men så var det desse trappetrinna då. Til slutt måtte eg berre gi tapt her og der. Hellene var lite samarbeidsvillige, om eg kan sei det slik - eller aller helst ville eg no igrunn skulde på at vateren måtte vere fullstendig feil. Så gubben fekk viljen sin. Prosjektet vart avslutta - utan at frua var 100% fornøgd. Fire av ni trappetrinn går under kategorien "ikkje bestått". Når regnet må vike for tørt vèr, ligg det igjen små, fornøyelige dammar midt i trinna... Argh!! Eg ser det kvar gang eg ser ut det eine kjøkkenglaset mitt, og eg treng vel ikkje legge skjul på at eg irriterer meg over det. Eg har ganske enkelt ikkje gjort ein god nok jobb.



Apropos kjøkkenglaset mitt. Eg skifta til sommargardiner her om dagen. Lyse og lette. Kvite, med mønster i svart, limegrønt og turkis. I den eine glaskarmen står ei blomsterpotte og fire telysglas i matchande fargar. I den andre står høge, kvite lysestakar med turkis kubbelys. Perfekt! Men...., gryteklutane mine??? Dei som heng i andre enden av kjøkkenet, borte ved komfyren...?! Dei matchar jo ikkje! Dei er brune og svarte, fordi vintergardinene mine er brune, og kjøkkenstolane svartmalte. Då vi flytta inn i huset for 13 år sidan, hadde eg rutete gardiner i kremgult og grønt. Gryteklutane fekk same farge. Deretter malte eg veggane gule, og hadde mørk blå gardiner. Gryteklutane vart likeså. Sidan har det blitt ein del gardinskift og endring av veggfarge opp gjennom åra, så den eine kjøkkenskuffa mi har hatt eit bra utval av fargerike gryteklutar... Gjerne to sett av same farge, slik at eg hadde eit byte når det eine paret måtte vaskast. Etterkvart såg eg meg no nødd til å kvitte meg med dei gamle gryteklutane då. Dei som ikkje matcha kunne eg jo ikkje bruke likevel...?!

No har heklenåla fått svinga seg siste kveldane. Framsida på ein ny gryteklut er straks klar. I turkis, svart og kvitt. Nokre kveldar til, så har eg altså eit sett som matchar sommargardinene mine. Først då kan perfeksjonisten seinke skuldrane og slappe av...