Rusa på livet

Aldri før har eg vore så bevisst på å gjere ting som er positive for meg, som eg er no. Ting eg har lyst til. Ting som gir livskvalitet. Og livskvalitet er i stor grad forbunde med naturopplevelsar og aktivitet for min del. I vår tok eg turleiarkurs i DNT. Det vart ei givande helg i lag med både vaksne og unge. Vidare utfordra eg meg sjøl litt ved å ta klatrekurs, og sidan har det gått slag i slag med fjellturar både i Jotunheimen, Sunnmørsalpane, på Skåla, og no også i Rondane.

Det eg vil dele denne gangen, er opplevelsen i Rondane. Ein opplevelse som begynner allereie på turen over Sognefjellet og gjennom Bøverdalen, med eit fargesprakande landskap eg trur eg aldri har sett maken til. Langs Sognefjorden blir høstfargane aldri så skarpe. Det tek meg lang tid å køyre ned dalen, for eg må jo stadig stoppe for å fotografere! Rundt kvar sving er det eit nytt motiv, og eg må til slutt berre innsjå at eg kan ikkje stoppe alle stader, sjøl om det er hardt for ein hobbyfotograf å køyre forbi.

Vakre Bøverdalen

Eg møter turfølget mitt på Otta. Vi parkerer bilen min på Spranget, og køyrer i lag vidare ned til Kvamsfjellet. Turen startar ved Kvamsnysætrin. Her er det ikkje mykje lauvskog, men like fullt er naturen som ein palett i nydelige, varme tonar! Dvergbjørka vekslar mellom oransje, brunt og rødt, og står side om side med krypeiner i ein frisk grønfarge. Her og der lyser ei tue med skarp raud rypebærlyng, mens lappvieren er i ferd med å skifte frå grågrøn til lysegul drakt. Og mellom alle desse nyansane er bakken dekka av reinlav. Den lyse, gråkvite fargen framhevar alt det andre i rødt, gult og grønt. Av og til går eg ut av stien for å rusle på lavet. «Det er jo nesten som å gå på ei skumgummimadrass», seier eg, og kjenner ei nesten barnsleg glede av å gå på det mjuke, behagelege underlaget. Bak oss ligg Furusjøen, og framfor oss ligg fjellmassivet. Sola får så vidt sleppe til, og eit gyllent drag legg seg på nokre av toppane ei kort stund. Eg blir heilt rusa av alt det vakre rundt meg. Så rusa at eg ikkje lenger kjenner dei 10 kiloa eg ber på ryggen.

Det er begynt å mørkne når vi kjem fram til Eldåbu etter ei mil til fots. På rekkverket utanfor sit det to trivelige karar og drikk vin. Dei presenter seg som Bjørn Harald og Mathias, og virkar glade for selskap. Dei kan fortelle at det er tomt for ved i hytta, og at dei faktisk har putta litt av hoggestabben i ovnen, så før det mørknar heilt må også vi ta vår tørn med å finne litt å fyre med. Bak utedoen ligg det våte kledningsbord under ei trillebår. Det må duge. Det blir som i Farmen med «kampen for tilværelsen». Mat har vi, så den treng vi ikkje kjempe for, men varme må vi faktisk også ha! Med sag og øks får vi ordna finkløyvd ved som brenn godt. Så hentar eg ei bøtte vatn i elva, og brått er mørket over oss. Stearinlysa blir tende mens vi lagar oss litt mat, og våte plagg og sko blir tørka ved ovnen. Så blir det nokre spørsmål frå «Bezzerwizzer» mens eg strikkar i skinet frå stearinlysa. Utrulig koselig!

Neste morgon er dei vakre fargane endra til nyansar i svart, kvitt og grått. Mest kvitt. Det snøar tett, og vi begynner å tenke på om det kan bli problem med å finne stien… Mathias legg ikkje skjul på at han er glad for at vi skal same veien som dei. Ganske frivillig tek dei på seg å koste golvet og ordne opp i hytta, slik at vi kan gå i førevegen og lage spor J

Då vi våkna på Eldåbu var høsfargane brått endra til nyansar i svart/kvitt.

Det går greit det første stykket. Det er ikkje så mange cm snø som har lagt seg. Men det blir fort verre. Det blir til dels vanskeleg sikt, og T-steinane er nedsnøa, så vi må koste snø av det vi trur kan vere merkesteinar for å sjekke at vi faktisk er på rett vei. Etter halvannan time er vi inne på tanken om å snu… Det er 15 km mellom Eldåbu og Bjørnhollia, og held det fram slik som dette, så er det i tøffaste laget. Men vi kjem på at det var jo ikkje ved der vi kom i frå, så det er jo ikkje noko godt alternativ å snu heller. Så vi held fram med å koste snø av steinane på leiting etter T’ar, og håpar Bjørn Harald og Mathias er takknemlige for jobben vi gjer. Snøen er våt og tung, og blir stadig djupare. Halvvegs møter vi fire rypejegrar som fortel oss at i steinbua borte ved vatnet er det ope. Dei kjem derifrå, og det har nyleg vore fyr i ovnen, så der kan vi gå inn om vi vil. Det blir i alle fall vi takknemlige for! Mens vi snakkar med jegrane høyrer vi stemmer bak oss. Gutta boys har tatt oss igjen! Ikkje rart kanskje. Dei har jo hatt gode spor heile veien, dei J

I Vulubua er vi samla igjen, og vi tek oss ein vèl fortjent pause før vi går laus på siste halvdel av turen. Sjøl om snøen ligg, så er det ikkje vanskeleg å sjå at det er eit vakkert landskap vi går gjennom. Vi kryssar veldig mange idylliske elvar, og eg kan jo berre fantasere om kor flott det ville ha vore langs vatnet inne i dalen, om høstfargane ikkje hadde blitt pakka inn i kvitt. Eg er ikkje i tvil om at eg vil gå denne strekninga igjen ved eit seinare høve. No skal vi opp i høgda, og det blir stadig meir snø. Enkelte stader sig vi nedi til låra. Det er sur vind, og vidda vi må passere før vi kan sjå ned til Bjørnhollia virkar uendelig lang når vi er så slitne. Men det nærmar seg no!

Den sjølbetjente hytta i Bjørnhollia. Ein veldig fin plass eg gjerne vil tilbake til!

Det er utrulig godt å komme fram til den sjølbetjente hytta, sju timar etter at vi starta turen. Svette plagg blir bytt ut med tørre, og sjøl det å kunne sige ned på ein hard pinnestol er aldeles fantastisk! Etter litt mat er det yatzy-tid. Det er ein avslappa stemning i hytta. Ingen mobildekning. Heldigvis. Vi tuslar rundt i stillongs og trøye, og mascara og hårvoks er eit ikkje-tema. Det er så deilig….

Vi er våkne i sekstida - både eg, Torhild og Ronny. Mens dei to andre søv litt lenger, gjer vi oss klar til dagens etappe, men heile «familien» rekk å samlast ei stund på kjøkkenet før trioen går. Ja, det kjennest faktisk nesten som ein blir ein slags familie når ein samlast to kveldar på rad, og skal gå same ruta. Det blir eit utrulig fint fellesskap! Etappen til Rondvassbu er på 12 km, men er langt verre enn gårsdagens. Mykje ur gjer det vanskeleg å vite kva som skjuler seg under snøen… Det er fort gjort å kile ein fot mellom to steinar, og same kor forsiktig ein er, så er det mange feller å gå i. Torhild er tilfeldigvis lege, og har alltid med seg masse førstehjelpsutstyr i sekken, men eg tenker med gru på 

kor komplisert det ville blitt om det faktisk skulle skje noke, utan mobildekning… 

Ser no veldig motiverte ut vi, vel? :)

Hyttekos med yatzy og stearinlys!

Det er sur motvind mykje av veien, og bittesmå snøfnugg piskar i fjeset. Eg synest normalt at det er friskt med sånt vêr, men på ein slik tur kan det bli i meste laget. Vi byter litt på å gå først og trakke løype. Det er krevande. «Ein betale fø kver meter her», seier Torhild på sin klingande Stavanger-dialekt. Det er blindeføre, og ein ser ikkje om ein tek eit steg oppover eller nedover. Vi pratar om at det nesten er galskap det vi held på med. «Eg veit ikkje om eg ska snakka så høgt om dette her ettepå», ler Torhild, og tek fram kartet. Etter fire timar er vi halvvegs. Berre halvvegs! Det er hardt å finne motivasjon no, men vi har jo ikkje anna val enn å berre gå. Men som bestilt blir terrenget litt lettare, og det minkar litt på snøen. Tempoet aukar, og den siste halvdelen går vi faktisk på berre to timar! Etter to dagar og 27 km med høge kneløft, er det fantastisk godt å komme ned på grusveien. No er det «berre» fem km å gå til Spranget, der bilen min ventar…

Torsdag ettermiddag er det innsjekk på Rondablikk høgfjellshotell på Kvamsfjellet, der 80-90 turglade har meldt seg på turvenn.no sitt treff. Turfølget mitt reiser kvar sin veg no, men eg finn fort tonen med fire andre som også er komne til hotellet åleine. Stein Erik, Bjørg, Maia og Asgeir blir dermed min nye «familie» som eg har det veldig trivelig i lag med. Vi blir ein fast gjeng til både frukost og middag, og i lag med ein del andre held vi også i hop på ein flott fjelltur. Det er vindstille vêr, god stemning og mykje latter, og her kan eg igjen nyte høstfargane når vi går i timevis på sti og «skumgummimadrasser». Heilt perfekt! Det er så flott å bli kjend med nye menneske der naturen er ramma rundt det heile. Eit fint fellesskap og gode opplevelsar som gir livskvalitet.

I fleire dagar har eg fått oppleve Rondane, og sjøl om snøen kom litt tidlegare og i større mengder enn vi hadde venta, så vart det jo ein opplevelse det også – på sitt vis. Og den totale summen har gitt meg ein ny dose. Eg kjenner meg rett og slett rusa.

Tur til Sukkertoppen med ein herlig gjeng!