Når tida nesten står stille...

Mine facebookvenner har nok dei siste dagane fått med seg at eg nyt kveldsstundene på altanen, med levande lys og eld i utepeisen. Eg veit ingen finare måte å nyte sommarkveldane på, enn akkurat slik. Dei siste somrane er det etterkvart ganske mange slike kveldar eg har kosa meg med masse levande lys rundt meg, i ulike lykter og glas. Alt i frå heimelaga lykteglas - fylte med gyllen sand frå Algarvekysten (som er mi form for souvenir!), til slike lykter som "alle har". Eg tenner lysa lenge før det er mørkt, men dess meir mørket sig på, dess meir koseleg blir det! Sjølv om sola har gått ned, så har eg alltid terassemarkisa ute. Syns det luner litt, og gjer det meir koseleg med "tak" over.

Så lenge det er lyst, sit eg gjerne med nasen ned i ei bok, men når det blir for mørkt til å lese, så berre sit eg der. Eg berre er. Og slik kan eg sitte lenge, lenge... Å høyre det durar jamnt frå elden som et seg oppover kubbane i peisen, og berre sitte og sjå inn i flammane, det er noko av det mest avslappande som finst... Då seinkar eg verkeleg skuldrane.

No på seinsommaren får eg ein ekstra bonus. Små, fjøyrlette vindpust syter for at den søte angen av kaprifolen min når meg. Mmmm.... -fantastisk! Og når uglene tutar på sin karakteristiske måte, der eg sit og stirrar inn i flammane, kan eg jo nesten fantasere om at eg sit framfor leirbålet ute i skogen ein plass :) Det kjennest som om tida står stille. Berre fred og ro.

Litt før midnatt i går, var dei siste kubbane nesten brent ned. Peisen står eit stykke frå sittegruppa, så eg bestemte meg for å sette meg nærare, slik at eg kunne nyte godt av varmen. Eit sommarminne frå barndommen dukka opp der eg sat og såg inn i glør og og små eldtunger. Eg hugsar så godt ein varm sommarmorgon - ja, ein slik morgon der du tek på deg shortsen med det same du står opp. Mamma stod på kjøkkenet og laga brøddeig, mens kjenningsmelodien til Reiseradioen fylte rommet. Eg gjekk ut på trappa. Der sat eldste bror min og knytte joggeskoa sine. Morgonsola leika i dei lyse krøllane hans. Og nede på holmen skreik måsane. Ingenting spesielt med andre ord, så eg veit ikkje kvifor eg hugsar akkurat dette - men av ein eller annan grunn har det festa seg i minnet mitt, og av ein eller annan grunn tenkte eg på dette i går kveld. Men brått vart eg "vekt" av nokre skarpe, høge skrik frå skogen ovanfor huset, der det elles var heilt, heilt stille på det tidspunktet. Kva slags fugl det var, det anar eg ikkje, men skrika fekk meg i alle fall tilbake til notida.

Litt over midnatt var det berre glør att i peisen. Eg hadde igrunn lyst å hive innpå ein kubbe til, og sitte endå lenger. Bygda sov. Det var heilt stille over alt. Ikkje ein bil ute i riksvegen ein gang. Det var freistande å nyte det litt til. Men eg veit eg våknar tidleg sjølv om eg har site lenge oppe, så for å unngå å bli trøytt er det lurt å komme seg i seng... Så eg blæs ut lysa mine, sveiva inn terassemarkisa og trekte i hus. Og slik som kvar gang eg har fått ein slik sommarkveld, så lurte eg på: Blir det fleire sjansar denne sommaren...??